มุมเล็กๆ ภายในร้านวอลเตอร์

(หว่า~ ลุกหนีไปเลย.....)
ยูนึกในใจอย่างแอบสงสัยว่าเขานั้นทำอะไรผิดกันแน่นะ
แล้วก็ได้ยิ้มแหยๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนที่จะเริ่มเปิดดูนิตยสารสำหรับเลือกทรงผมและสีผม
ที่ได้รับอ่านไปเรื่อยๆ อย่างสบายๆ ไปเรื่อยๆที่ละหน้า

"นี่........"
ยูเริ่มพูดเปิดประเด็นขึ้นหลังจากดูที่ท่าว่าอีกฝ่าย
ชาตินี่ก็คงจะไม่มีวันพูดกับเขาเป็นแน่แท้

"ปกตินี่เธอ ทำไม่รับแขกตลอดเวลาเลยอย่างงั้นหรอ"
เขาพูดต่อแล้วปิดนิตยสารที่อ่านลงแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
อีกฝ่ายที่นั้งหันหลังให้เขา แต่แน่นอนเธอก็น่าจะยังเห็นเขาผ่านกระจกอยู่ดี

"สาวๆ จะน่ารักเวลายิ้มนะรู้มั้ย เธอเองก็ลองดูบ้างสิ"
ว่าแล้วเขาก็ยิ้มให้กลับไปอย่างเป็นมิตร แต่ว่าภายในใจ
เขานั้นไม่ดูสบายๆเหมือนหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

(นี่ตู......พูดมากไปเปล่าหว่า........)
นั้นคือความจริงภายในของเขาที่กำลังกลบเกลือน
เหงือที่(แอบ)ตก ด้วยรอยยิ้มบนหน้าสุดชีวิต

(อุหว่า~ สงสัยจะไม่ผลสินะ...)
ยูคิดในใจกับตัวเองพร้อมกับหุบยิ้มลงแล้ว
กลับไปทำหน้านิ่งเหมือนเดิมในทันที่หลังจากที่ได้ยินเธอพูด

"โอเคย์~ มันก็ถูกของเธอละนะ ที่คนบ้าจะยิ้มโดยไม่มีเหตุผล"
ยูเริ่มเปลียนท่านั้งไปนั้งเท้าคางกับพนักผิงของโซฟาด้านลิเดีย

"แต่ว่านั้นมันเรื่องของคนปกติและนะ ฮะฮะฮะ"
แล้วเขาก็พูดต่อพร้อมกับยักไหล่แล้วหัวเราะเล็กน้อย

"แล้ว~ ถ้างั้นอะไรที่จะทำให้เธอยิ้มได้อย่างนั้นหรอ
............อะ แต่ว่าถ้าเรื่องไล่ผมไปไกลๆ นี่ไม่นับนะ"
ยูพูดแล้วชี้นิ้วทำท่ารูปยิ้งปื่นด้วยมือทั้ง 2 ข้าง
ไปที่ฝ่ายตรงข้าม เชงดักทางเอาไว้ก่อนเลย

"โอ้~ คำตอบนั้นง่ายมาก"
ยูกล่าวขึ้นพร้อมพร้อมกับหยิบรีโมดทีวีแล้วกดปิดมัน
เพื่อให้คู่สนทนาได้ยินเสียงชัดยิ่งขึ้น

"แล้วตะกี้เธอบอกว่า คนบ้าเท่านั้นที่จะยิ้ม

อย่างไม่มีเหตุผลสินะ ผมก็แค่จะหาเหตุผลให้เธอยิ้มเท่านั้นเอง"
แล้วเขาก็เว้นจังหวะการพูดนิดนึง


"แล้วเธอก็คงจะคิดว่าจะให้เธอยิ้มไปทำไมอีกสินะ?"
ยูพูดขึ้นต่อ

"นั้นก็เพราะว่า สาวๆน่ารักตอนยิ้มยังไงละ"
แล้วยูก็ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรอีกครั้ง

"เอาละ คำตอบนั้นคืออะไรละ??"
แล้วเขาก็วกกลับมาเรื่องเดิมอีกครั้ง