|
|
Post by sinnorol on Aug 7, 2017 22:21:24 GMT 7
ผมชะงักกับท่าทางของลิเดีย ดูเธอยังเกร็งใส่อยู่คงระแวงกันสินะ
"ผมคิดว่านี่คงพอจะทำให้คุณไว้ใจผมมากขึ้น
ถ้าดูจนแน่ใจแล้วผมขอคืนด้วยนะครับ ผมต้องไปทักทายคนอื่นต่อ"
ผมถือกล่องแซนวิชเบคอนชีสที่บนกล่องมีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งวางไว้ด้านบน
กระดาษโน้ตที่เขียนว่าใครอยู่ที่ไหนเป็นลายมือของลุงแพชเอง
"รับไปทานหน่อยนะครับ คุณคงหิวแย่แล้ว อร่อยนะครับ ผมไม่โกหกคุณหรอก เชื่อใจผมเถอะ"
ผมยิ้มให้ลิเดียอย่างจริงใจ
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 7, 2017 22:44:25 GMT 7
“คุณลิเดียก็ชอบดูการ์ตูนหรอครับ? ผมเห็นคุณเปิดดูอยู่”
นิ้วอวบๆชี้ไปยังตัวการ์ตูนฟองน้ำสีเหลืองที่ยังฉายอยู่ในทีวี
จู่ๆบรูโน่ก็คิดขึ้นมาได้ว่า งานของเขายังไม่เสร็จเลย จึงรีบหยิบตะกร้าขึ้นมา และรับกระดาษน้อยคืน
“ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปส่งขอต่อ บายครับคุณลิเดีย”
บรูโน่รีบพาร่วงอวบๆของตัวเองออกไปจากร้านทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะโบกมือลาลิเดีย
“คุณลิเดียก็ชอบดูการ์ตูนหรอครับ? ผมเห็นคุณเปิดดูอยู่”
ใบหน้าหวานผินมองทางโทรทัศน์ที่ถูกเปิดค้างไว้ "ก็ไม่เชิงหรอก..."
แค่เผลอง่วงตอนที่ช่องรับสัญญาเปิดมาถึงช่องนี้พอดี
“ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปส่งขอต่อ บายครับคุณลิเดีย”
บรูโน่มีท่าทีเร่งรีบ คาดว่าจะมาจากตะกร้าใส่กล่องอาหารพวกนั้น
เธอจึงพยักหน้าให้เขาเบาๆ ทันทีที่ประตูร้านปิดลง ลิเดียถึงได้กลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
Love Point
Lydia to Bruno : +3 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 7, 2017 22:54:01 GMT 7
ผมชะงักกับท่าทางของลิเดีย ดูเธอยังเกร็งใส่อยู่คงระแวงกันสินะ
"ผมคิดว่านี่คงพอจะทำให้คุณไว้ใจผมมากขึ้น
ถ้าดูจนแน่ใจแล้วผมขอคืนด้วยนะครับ ผมต้องไปทักทายคนอื่นต่อ"
ผมถือกล่องแซนวิชเบคอนชีสที่บนกล่องมีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งวางไว้ด้านบน
กระดาษโน้ตที่เขียนว่าใครอยู่ที่ไหนเป็นลายมือของลุงแพชเอง
"รับไปทานหน่อยนะครับ คุณคงหิวแย่แล้ว อร่อยนะครับ ผมไม่โกหกคุณหรอก เชื่อใจผมเถอะ"
ผมยิ้มให้ลิเดียอย่างจริงใจ มือบางยื่นไปหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาตรวจสอบก่อนเป็นอย่างแรก
ลายมือนี่เป็นของลุงแพซตันแน่นอน และรายชื่อที่ปรากฏในนั้นก็มีชื่อเธออยู่ด้วย
เธอถึงมั่นใจว่าอีกฝ่ายถูกส่งมาจริง
"รับไปทานหน่อยนะครับ คุณคงหิวแย่แล้ว อร่อยนะครับ ผมไม่โกหกคุณหรอก เชื่อใจผมเถอะ"
เด็กสาวมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของอีกฝ่ายนิ่ง เหมือนว่ากำลังใช้ความคิด
ท้ายที่สุดเธอก็ยอมแบมือทั้งสองข้างไปรับเอากล่องแซนวิชเบคอนชีสมา
"ขอบคุณค่ะ" ลิเดียกล่าวด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
"ลิเดียว่าคุณควรรีบไปต่อ... อีกสักพักคุณเจย์น่าก็จะกลับมาเปิดร้านต่อแล้ว"
ถึงตอนนั้นบรรยากาศในร้านคงกลับมาวุ่นวายตามเดิม
Love Point
Lydia to Sinnorol : +3 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
|
|
Post by sinnorol on Aug 7, 2017 23:07:25 GMT 7
ผมยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อเห็นเธอยอมรับกล่องที่ผมยื่นให้
"ถ้างั้นไว้มีโอกาสหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ ผมขอตัวไปทักทายคนอื่นๆต่อ บายครับคุณลิเดีย"
ผมเก็บโน้ตคืนมาใส่ตะกร้าเช่นเดิมแล้วโบกมือลาลิเดีย
ลิเดียเนี่ยน่ารักจังเลยนะ อยากมาคุยด้วยบ่อยๆ
ผมหันหลังแล้วเดินออกจากร้านมุ่งหน้าไปหาคนต่อไป
|
|
|
|
Post by Yu Jiro on Aug 11, 2017 12:53:28 GMT 7
หลังจากที่ยูตกปลาเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกว่างงานอย่างที่สุด
เขาเลยก็ตัดสินใจเดินเล่นในเมืองอีกครั้ง เขาเริ่มเดินอย่างไร้จุด
มุ่งหมายประกอบสุดยอดทักษะการหลงทางของเขานั้น
ทำให้รู้ตัวอีกที่เขาก็มาหยุดที่ร้านเสริมสวยแห่งนี่เสียแล้ว
"....................."
เขาก็ได้แต่สงสัยว่าคนอย่างเขานั้นจะมาทำอะไรกับนี่แบบนี่
สำหรับชายหนุ่มแล้วสถานที่แบบนี่คงไม่ใช้ในตัวเลือกมากนั้น
แต่ว่าไหนๆ ก็เดินมาถึงแล้ว เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าร้านไป
เมื่อเขาเดินเข้าไปในร้านนั้นสายตาของเขาก็ไปหยุดลงตรงที่
มุมเล็กๆภายในร้านที่มาโซฟาและ TV ถูกวางไว้อยู่แต่นั้น
ไม่ใช้สิ่งที่ยูสนใจแต่อย่างใด ส่งที่ดึงดูดสายเขาไว้นั้นก็คือ
หญิงสาวที่น่าจะอายุใก้ลเคียงกับเขากำลังนั้งทำหน้าตาอมทุกข์
ที่กำลังยึดโซฟาตรงนั้นอยู่นั้นเอง
"หืม~.............."
เมือเห็นหน้าตาอมทุกข์แบบนั้นแล้วยูก็เกิดความรู้อยากแกล้ง
ขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
ก่อนที่จะเดินไปนั้งลงตรงส่วนที่ว่างอยู่ของโซฟาแล้ว
เริ่มพูดทักทายขึ้นอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับ ผมชื่อยูนะครับ พึงย้ายมาใหม่สดๆร้อนๆ เมือวานนี่เลย
ไม่ทราบว่าเธอชื่ออะไรอย่างงั้นหรอ"
|
|
|
|
Post by roseblacker on Aug 11, 2017 14:18:48 GMT 7
ร่างของโรเซ่เดินมา ณ ร้านของวอลเตอร์
เธอเดินมาเพื่อไปหาใครคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่สามที่เธอเอาของขวัญไปให้
เธอเปิดประตูเข้าไปเพื่อหาถามหาคนนั้น
"ฮัลโหล ลิเดียอยู่ไหม.."
โรเซ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ |
|
|
|
Post by lydia on Aug 11, 2017 16:18:17 GMT 7
หลังจากที่ยูตกปลาเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกว่างงานอย่างที่สุด
เขาเลยก็ตัดสินใจเดินเล่นในเมืองอีกครั้ง เขาเริ่มเดินอย่างไร้จุด
มุ่งหมายประกอบสุดยอดทักษะการหลงทางของเขานั้น
ทำให้รู้ตัวอีกที่เขาก็มาหยุดที่ร้านเสริมสวยแห่งนี่เสียแล้ว
"....................."
เขาก็ได้แต่สงสัยว่าคนอย่างเขานั้นจะมาทำอะไรกับนี่แบบนี่
สำหรับชายหนุ่มแล้วสถานที่แบบนี่คงไม่ใช้ในตัวเลือกมากนั้น
แต่ว่าไหนๆ ก็เดินมาถึงแล้ว เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าร้านไป
เมื่อเขาเดินเข้าไปในร้านนั้นสายตาของเขาก็ไปหยุดลงตรงที่
มุมเล็กๆภายในร้านที่มาโซฟาและ TV ถูกวางไว้อยู่แต่นั้น
ไม่ใช้สิ่งที่ยูสนใจแต่อย่างใด ส่งที่ดึงดูดสายเขาไว้นั้นก็คือ
หญิงสาวที่น่าจะอายุใก้ลเคียงกับเขากำลังนั้งทำหน้าตาอมทุกข์
ที่กำลังยึดโซฟาตรงนั้นอยู่นั้นเอง
"หืม~.............."
เมือเห็นหน้าตาอมทุกข์แบบนั้นแล้วยูก็เกิดความรู้อยากแกล้ง
ขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
ก่อนที่จะเดินไปนั้งลงตรงส่วนที่ว่างอยู่ของโซฟาแล้ว
เริ่มพูดทักทายขึ้นอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับ ผมชื่อยูนะครับ พึงย้ายมาใหม่สดๆร้อนๆ เมือวานนี่เลย
ไม่ทราบว่าเธอชื่ออะไรอย่างงั้นหรอ"
คล้อยบ่ายยามที่ร้านเสริมสวยของวอลเตอร์ไร้ลูกค้า
พื้นที่โซฟา ณ ส่วนมุมหนึ่งของร้านจึงตกเป็นของลูกจ้างเพียงคนเดียวอย่าง'ลิเดีย'
เด็กสาวในชุดเสื้อยืดสีกรมท่าสกรีนตัวอักษร 'FLY LIKE AN EAGLE' ไซส์ใหญ่กว่าขนาดตัว
คู่กับยีนส์ขาสั้นธรรมดาๆที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ บนตักของเธอถูกจับจองด้วยหมอนทรงสี่เหลี่ยมสีสายรุ้งแสบตา
แต่นั่นเป็นรสนิยมของเจ้าของร้าน ที่เด็กอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ออกปากวิจารณ์
บีทสนุกๆจากช่องรายการเพลงในโทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้สีหน้าเมินเฉยมีชีวิตชีวาขึ้นได้
เสียงพูดสลับกับเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากประตูหลังร้าน บ่งบอกว่ามีบางคนอยู่ด้านใน
ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจย์น่า เจ้าของร้านควบตำแหน่งผู้อุปการะเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกที่เธอกำลังใช้อยู่นี่นั่นเอง
ความง่วงเริ่มคืบคลานหมายมาเยือน และลิเดียคงได้หลับตาลง
หากไม่ได้ยินเสียงประตูหน้าร้านที่เปิดออกเสียก่อน
ใบหน้าหวานผินมอง'เด็กหนุ่ม'แปลกหน้า ความสงสัยและเคลือบแคลงใจแล่นเข้าสู่ต่อมอารมณ์ทันที
ลูกค้า...งั้นเหรอ?
เรียวขายาวยืดออกนั่งในท่าปกติ กำลังจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปแจ้งเจย์น่าที่หลังร้าน
แต่อีกฝ่ายกลับตรงเข้ามานั่งร่วมโซฟาเดียวกัน พร้อมทั้งกล่าวทักทาย และยิงคำถามมาให้โดยที่ลิเดียยังไม่ทันได้ตั้งตัว
จากความนิ่งจึงเปลี่ยนเป็นท่าทีระแวงออกหน้าทันที
"...ลิเดีย" เส้นเสียงบางเปล่งลอดลำคอออกมาสั้นๆ
"คุณมาตัดผม..เหรอ? หรือว่าทำอย่างอื่น ลิเดี--ฉันจะเรียกคุณเจย์น่าให้"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 11, 2017 16:23:47 GMT 7
ร่างของโรเซ่เดินมา ณ ร้านของวอลเตอร์
เธอเดินมาเพื่อไปหาใครคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่สามที่เธอเอาของขวัญไปให้
เธอเปิดประตูเข้าไปเพื่อหาถามหาคนนั้น
"ฮัลโหล ลิเดียอยู่ไหม.."
โรเซ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คล้อยบ่ายยามที่ร้านเสริมสวยของวอลเตอร์ไร้ลูกค้า พื้นที่โซฟา ณ ส่วนมุมหนึ่งของร้านจึงตกเป็นของลูกจ้างเพียงคนเดียวอย่าง'ลิเดีย' เด็กสาวในชุดเสื้อยืดสีกรมท่าสกรีนตัวอักษร 'FLY LIKE AN EAGLE' ไซส์ใหญ่กว่าขนาดตัว คู่กับยีนส์ขาสั้นธรรมดาๆที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ บนตักของเธอถูกจับจองด้วยหมอนทรงสี่เหลี่ยมสีสายรุ้งแสบตา แต่นั่นเป็นรสนิยมของเจ้าของร้าน ที่เด็กอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ออกปากวิจารณ์ บีทสนุกๆจากช่องรายการเพลงในโทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้สีหน้าเมินเฉยมีชีวิตชีวาขึ้นได้
เสียงพูดสลับกับเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากประตูหลังร้าน บ่งบอกว่ามีบางคนอยู่ด้านใน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจย์น่า เจ้าของร้านควบตำแหน่งผู้อุปการะเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกที่เธอกำลังใช้อยู่นี่นั่นเอง
ความง่วงเริ่มคืบคลานหมายมาเยือน และลิเดียคงได้หลับตาลง หากไม่ได้ยินเสียงประตูหน้าร้านที่เปิดออกเสียก่อน
"ฮัลโหล ลิเดียอยู่ไหม.."
ใบหน้าหวานผินมองทางต้นเสียง ลิเดียนิ่งไปชั่วขณะ ในหัวกำลังนึกชื่อของหญิงสาวที่มาปรากฏในสายตา พอจะคุ้นหน้าบ้าง ...'โรเซ่' อ่า คนทีีส่งดอกไม้มาให้เธอในวันขอบคุณฤดูใบไม้ผลิ
เรียวขายาวยืดออกนั่งในท่าปกติ ลังเลว่าจะไปเรียกเจย์น่าที่หลังร้านดีไหม แต่ที่ได้ยิน อีกฝ่ายกำลังถามถึงเธอนี่นา
คิดได้ดังนั้นจึงส่งเสียงถามออกไปโดยยังนั่งอยู่ที่เดิม "มีธุระอะไรเหรอ?"
|
|
|
|
Post by roseblacker on Aug 11, 2017 16:34:17 GMT 7
ร่างของโรเซ่เดินมา ณ ร้านของวอลเตอร์
เธอเดินมาเพื่อไปหาใครคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่สามที่เธอเอาของขวัญไปให้
เธอเปิดประตูเข้าไปเพื่อหาถามหาคนนั้น
"ฮัลโหล ลิเดียอยู่ไหม.."
โรเซ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คล้อยบ่ายยามที่ร้านเสริมสวยของวอลเตอร์ไร้ลูกค้า พื้นที่โซฟา ณ ส่วนมุมหนึ่งของร้านจึงตกเป็นของลูกจ้างเพียงคนเดียวอย่าง'ลิเดีย' เด็กสาวในชุดเสื้อยืดสีกรมท่าสกรีนตัวอักษร 'FLY LIKE AN EAGLE' ไซส์ใหญ่กว่าขนาดตัว คู่กับยีนส์ขาสั้นธรรมดาๆที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ บนตักของเธอถูกจับจองด้วยหมอนทรงสี่เหลี่ยมสีสายรุ้งแสบตา แต่นั่นเป็นรสนิยมของเจ้าของร้าน ที่เด็กอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ออกปากวิจารณ์ บีทสนุกๆจากช่องรายการเพลงในโทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้สีหน้าเมินเฉยมีชีวิตชีวาขึ้นได้
เสียงพูดสลับกับเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากประตูหลังร้าน บ่งบอกว่ามีบางคนอยู่ด้านใน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจย์น่า เจ้าของร้านควบตำแหน่งผู้อุปการะเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกที่เธอกำลังใช้อยู่นี่นั่นเอง
ความง่วงเริ่มคืบคลานหมายมาเยือน และลิเดียคงได้หลับตาลง หากไม่ได้ยินเสียงประตูหน้าร้านที่เปิดออกเสียก่อน
"ฮัลโหล ลิเดียอยู่ไหม.."
ใบหน้าหวานผินมองทางต้นเสียง ลิเดียนิ่งไปชั่วขณะ ในหัวกำลังนึกชื่อของหญิงสาวที่มาปรากฏในสายตา พอจะคุ้นหน้าบ้าง ...'โรเซ่' อ่า คนทีีส่งดอกไม้มาให้เธอในวันขอบคุณฤดูใบไม้ผลิ
เรียวขายาวยืดออกนั่งในท่าปกติ ลังเลว่าจะไปเรียกเจย์น่าที่หลังร้านดีไหม แต่ที่ได้ยิน อีกฝ่ายกำลังถามถึงเธอนี่นา
คิดได้ดังนั้นจึงส่งเสียงถามออกไปโดยยังนั่งอยู่ที่เดิม "มีธุระอะไรเหรอ?"
"เปล่าหรอก แค่มาเยี่ยมน่ะ"
โรเซ่หัวเราะนิดหน่อย ก่อนจะพูดคุยกับลิเดียต่อ "ดูอะไรอยู่หรอ?"
เธอพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ TV
|
|
|
|
Post by Yu Jiro on Aug 11, 2017 17:00:44 GMT 7
หลังจากที่ยูตกปลาเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกว่างงานอย่างที่สุด
เขาเลยก็ตัดสินใจเดินเล่นในเมืองอีกครั้ง เขาเริ่มเดินอย่างไร้จุด
มุ่งหมายประกอบสุดยอดทักษะการหลงทางของเขานั้น
ทำให้รู้ตัวอีกที่เขาก็มาหยุดที่ร้านเสริมสวยแห่งนี่เสียแล้ว
"....................."
เขาก็ได้แต่สงสัยว่าคนอย่างเขานั้นจะมาทำอะไรกับนี่แบบนี่
สำหรับชายหนุ่มแล้วสถานที่แบบนี่คงไม่ใช้ในตัวเลือกมากนั้น
แต่ว่าไหนๆ ก็เดินมาถึงแล้ว เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าร้านไป
เมื่อเขาเดินเข้าไปในร้านนั้นสายตาของเขาก็ไปหยุดลงตรงที่
มุมเล็กๆภายในร้านที่มาโซฟาและ TV ถูกวางไว้อยู่แต่นั้น
ไม่ใช้สิ่งที่ยูสนใจแต่อย่างใด ส่งที่ดึงดูดสายเขาไว้นั้นก็คือ
หญิงสาวที่น่าจะอายุใก้ลเคียงกับเขากำลังนั้งทำหน้าตาอมทุกข์
ที่กำลังยึดโซฟาตรงนั้นอยู่นั้นเอง
"หืม~.............."
เมือเห็นหน้าตาอมทุกข์แบบนั้นแล้วยูก็เกิดความรู้อยากแกล้ง
ขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
ก่อนที่จะเดินไปนั้งลงตรงส่วนที่ว่างอยู่ของโซฟาแล้ว
เริ่มพูดทักทายขึ้นอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีครับ ผมชื่อยูนะครับ พึงย้ายมาใหม่สดๆร้อนๆ เมือวานนี่เลย
ไม่ทราบว่าเธอชื่ออะไรอย่างงั้นหรอ"
คล้อยบ่ายยามที่ร้านเสริมสวยของวอลเตอร์ไร้ลูกค้า
พื้นที่โซฟา ณ ส่วนมุมหนึ่งของร้านจึงตกเป็นของลูกจ้างเพียงคนเดียวอย่าง'ลิเดีย'
เด็กสาวในชุดเสื้อยืดสีกรมท่าสกรีนตัวอักษร 'FLY LIKE AN EAGLE' ไซส์ใหญ่กว่าขนาดตัว
คู่กับยีนส์ขาสั้นธรรมดาๆที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ บนตักของเธอถูกจับจองด้วยหมอนทรงสี่เหลี่ยมสีสายรุ้งแสบตา
แต่นั่นเป็นรสนิยมของเจ้าของร้าน ที่เด็กอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ออกปากวิจารณ์
บีทสนุกๆจากช่องรายการเพลงในโทรทัศน์เครื่องใหญ่ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนให้สีหน้าเมินเฉยมีชีวิตชีวาขึ้นได้
เสียงพูดสลับกับเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากประตูหลังร้าน บ่งบอกว่ามีบางคนอยู่ด้านใน
ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจย์น่า เจ้าของร้านควบตำแหน่งผู้อุปการะเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกที่เธอกำลังใช้อยู่นี่นั่นเอง
ความง่วงเริ่มคืบคลานหมายมาเยือน และลิเดียคงได้หลับตาลง
หากไม่ได้ยินเสียงประตูหน้าร้านที่เปิดออกเสียก่อน
ใบหน้าหวานผินมอง'เด็กหนุ่ม'แปลกหน้า ความสงสัยและเคลือบแคลงใจแล่นเข้าสู่ต่อมอารมณ์ทันที
ลูกค้า...งั้นเหรอ?
เรียวขายาวยืดออกนั่งในท่าปกติ กำลังจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปแจ้งเจย์น่าที่หลังร้าน
แต่อีกฝ่ายกลับตรงเข้ามานั่งร่วมโซฟาเดียวกัน พร้อมทั้งกล่าวทักทาย และยิงคำถามมาให้โดยที่ลิเดียยังไม่ทันได้ตั้งตัว
จากความนิ่งจึงเปลี่ยนเป็นท่าทีระแวงออกหน้าทันที
"...ลิเดีย" เส้นเสียงบางเปล่งลอดลำคอออกมาสั้นๆ
"คุณมาตัดผม..เหรอ? หรือว่าทำอย่างอื่น ลิเดี--ฉันจะเรียกคุณเจย์น่าให้"
(หว่า~ ถ้าจะระแวงออกหน้าออกตาขนาดนั้น)
ยูถึงกับเอียงคอแล้วยิ้มแหยๆ แล้วเอานิ้วเกาแก้มเล็กน้อย
(..............แต่ก็ไม่เลวนะแบบนี่)
แล้วเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเลห์ออกมาแปปนึง แค่แปปเดียวเท่านั้น
และนะ ก่อนที่จะเปรียนสีหน้ากลับไปยิ้มแบบธรรมดาเหมือนเดิม
"ไม่เอาน่า~ ไม่ต้องทำท่าทางระแวงขนาดนั้นก็ได้น่า~"
ยูพูดพร้อมกับกวักมือหยอยๆเชงเป็นการบอกว่าไม่ต้องไปตาม
เจ้าของร้านมาก็ได้
"เปล่าๆ ผมไม่ได้มาตัดผมหรอก ผมก็แค่คนที่เดินหลงทาง
และบังเอิญมาหยุดที่ร้านนี่เท่านั้นเอง แล้วไหนๆก็มาแล้ว
ก็เลยเข้ามาเดินเล่นดูซะหน่อยนะ.......ไม่ได้หรอ?"
ยูอธิบายกลับไปตามความเป็นจริง(?)ที่เกิดขึ้น
พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยตอนลงท้ายประโยคคำสุดท้าย
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 11, 2017 17:56:58 GMT 7
"เปล่าหรอก แค่มาเยี่ยมน่ะ"
โรเซ่หัวเราะนิดหน่อย ก่อนจะพูดคุยกับลิเดียต่อ "ดูอะไรอยู่หรอ?"
เธอพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ TV
"เปล่าหรอก แค่มาเยี่ยมน่ะ"
ลิเดียเอียงคอเล็กน้อย ...มาเยี่ยมงั้นเหรอ
เธอก็ไม่ได้ป่วยซักหน่อย แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ถามสิ่งที่สงสัยในใจออกไป
"ดูอะไรอยู่หรอ?"
เธอเบือนหน้ากลับไปมองโทรทัศน์ ที่กำลังฉายทั้งภาพและเสียงเพลงแนวป็อปร็อคอยู่
"รายการเพลงน่ะ ...จริงๆก็ไม่ค่อยได้ดูหรอก แค่ไม่รู้จะดูอะไรเฉยๆ"
ท้ายประโยค เธอบ่นพึมพำ |
|
|
|
Post by roseblacker on Aug 11, 2017 18:09:07 GMT 7
"เปล่าหรอก แค่มาเยี่ยมน่ะ"
โรเซ่หัวเราะนิดหน่อย ก่อนจะพูดคุยกับลิเดียต่อ "ดูอะไรอยู่หรอ?"
เธอพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ TV
"เปล่าหรอก แค่มาเยี่ยมน่ะ"
ลิเดียเอียงคอเล็กน้อย ...มาเยี่ยมงั้นเหรอ
เธอก็ไม่ได้ป่วยซักหน่อย แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ถามสิ่งที่สงสัยในใจออกไป
"ดูอะไรอยู่หรอ?"
เธอเบือนหน้ากลับไปมองโทรทัศน์ ที่กำลังฉายทั้งภาพและเสียงเพลงแนวป็อปร็อคอยู่
"รายการเพลงน่ะ ...จริงๆก็ไม่ค่อยได้ดูหรอก แค่ไม่รู้จะดูอะไรเฉยๆ"
ท้ายประโยค เธอบ่นพึมพำ เห.... ไม่รู้จะดูอะไรงั้นเหรอ
เธอคิดก่อนจะนึกอะไรออก เธอหยิบดอกทานตะวันออกมา ก่อนจะยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า
"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ละกัน"
"แล้วก็นะ...เธอชอบอาหารที่มีชีสแบบไหนมากที่สุด"
เธอถามเผื่อเธอหามาให้ได้ และ อยากจะทำให้ลิเดียยิ้มออกมาซักครั้งหนึ่ง |
|
|
|
Post by lydia on Aug 11, 2017 18:10:31 GMT 7
(หว่า~ ถ้าจะระแวงออกหน้าออกตาขนาดนั้น)
ยูถึงกับเอียงคอแล้วยิ้มแหยๆ แล้วเอานิ้วเกาแก้มเล็กน้อย
(..............แต่ก็ไม่เลวนะแบบนี่)
แล้วเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเลห์ออกมาแปปนึง แค่แปปเดียวเท่านั้น
และนะ ก่อนที่จะเปรียนสีหน้ากลับไปยิ้มแบบธรรมดาเหมือนเดิม
"ไม่เอาน่า~ ไม่ต้องทำท่าทางระแวงขนาดนั้นก็ได้น่า~"
ยูพูดพร้อมกับกวักมือหยอยๆเชงเป็นการบอกว่าไม่ต้องไปตาม
เจ้าของร้านมาก็ได้
"เปล่าๆ ผมไม่ได้มาตัดผมหรอก ผมก็แค่คนที่เดินหลงทาง
และบังเอิญมาหยุดที่ร้านนี่เท่านั้นเอง แล้วไหนๆก็มาแล้ว
ก็เลยเข้ามาเดินเล่นดูซะหน่อยนะ.......ไม่ได้หรอ?"
ยูอธิบายกลับไปตามความเป็นจริง(?)ที่เกิดขึ้น
พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยตอนลงท้ายประโยคคำสุดท้าย
เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันในทันทีเมื่อสิ้นประโยค
ท่าทีสบายๆของอีกฝ่ายกลับยิ่งทำให้ลิเดียอึดอัดและรู้สึกระแวงมากยิ่งขึ้น
...คนแบบนี้ พาลให้เธอนึกถึงคนที่ไม่อยากนึกถึง
"มาเดินเล่นในร้านเสริมสวย?"
เธอถามด้วยแววตาแบบเดิม ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
เดินไปหยิบเอานิตยสารสำหรับเลือกทรงผมและสีผมส่งให้อีกฝ่าย
"ฉันไม่มีสิทธิ์ไล่คุณออกจากร้านอยู่แล้ว ถ้าคุณอยากจะนั่งก็นั่งไป"
ว่าจบ ร่างโปร่งบางก็เดินตรงไปนั่งที่เก้าอี้หน้ากระจกโดยไม่ปริปากพูดอะไรต่อ
ลอบสังเกตอีกฝ่ายผ่านเงาสะท้อนในกระจกแทน
อยากจะลุกไปที่หลังร้าน แต่คุณเจย์น่ายังคงคุยธุระไม่เสร็จ เธอจึงไม่อยากรบกวน
อีกอย่างยังไงเธอก็ยังคงไม่ไว้ใจให้คนนอกเข้ามาอยู่ในร้าน
หากหยิบอะไรไป จะมีปัญหาตามมาทีหลัง
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 11, 2017 18:18:45 GMT 7
เห.... ไม่รู้จะดูอะไรงั้นเหรอ
เธอคิดก่อนจะนึกอะไรออก เธอหยิบดอกทานตะวันออกมา ก่อนจะยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า
"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ละกัน"
"แล้วก็นะ...เธอชอบอาหารที่มีชีสแบบไหนมากที่สุด"
เธอถามเผื่อเธอหามาให้ได้ และ อยากจะทำให้ลิเดียยิ้มออกมาซักครั้งหนึ่ง
ลิเดียหลุบตาลงมองดอกทานตะวันในมือเล็กๆของอีกฝ่าย
เธอไม่ได้ยื่นมือไปรับมันในทันที ยิ่งประโยคที่ตามมายิ่งสร้างความสงสัย
"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ละกัน"
"งั้นคุณควรให้ของขวัญตัวเองมากกว่าที่จะมาให้ลิเดีย" เธอกล่าวตามจริง
...ก็ถึงอีกฝ่ายจะมาทำงาน แล้วได้อะไรกลับไปหรือไม่
มันก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับลิเดียอยู่แล้วนี่ อีกอย่าง ลิเดียก็ไม่ได้ไปช่วยงานเธอซักหน่อย
"แล้วก็นะ...เธอชอบอาหารที่มีชีสแบบไหนมากที่สุด"
"..." ลิเดียนึกย้อนไปถึงอาหารที่แนชชอบเอามาให้จากโรงแรมของคุณดาห์เลีย
"อะไรก็ได้ที่มีชีสเป็นส่วนประกอบ..แซนวิชชีส หรือ ขนมปังอบชีส"
"จริงๆแค่ชีสก็ได้.... แต่แนชเคยบอกลิเดียว่า มันวุ่นวายในการทำ"
|
|
|
|
Post by roseblacker on Aug 11, 2017 18:30:28 GMT 7
เห.... ไม่รู้จะดูอะไรงั้นเหรอ
เธอคิดก่อนจะนึกอะไรออก เธอหยิบดอกทานตะวันออกมา ก่อนจะยื่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า
"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ละกัน"
"แล้วก็นะ...เธอชอบอาหารที่มีชีสแบบไหนมากที่สุด"
เธอถามเผื่อเธอหามาให้ได้ และ อยากจะทำให้ลิเดียยิ้มออกมาซักครั้งหนึ่ง
ลิเดียหลุบตาลงมองดอกทานตะวันในมือเล็กๆของอีกฝ่าย
เธอไม่ได้ยื่นมือไปรับมันในทันที ยิ่งประโยคที่ตามมายิ่งสร้างความสงสัย
"ฉันให้ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ละกัน"
"งั้นคุณควรให้ของขวัญตัวเองมากกว่าที่จะมาให้ลิเดีย" เธอกล่าวตามจริง
...ก็ถึงอีกฝ่ายจะมาทำงาน แล้วได้อะไรกลับไปหรือไม่
มันก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับลิเดียอยู่แล้วนี่ อีกอย่าง ลิเดียก็ไม่ได้ไปช่วยงานเธอซักหน่อย
"แล้วก็นะ...เธอชอบอาหารที่มีชีสแบบไหนมากที่สุด"
"..." ลิเดียนึกย้อนไปถึงอาหารที่แนชชอบเอามาให้จากโรงแรมของคุณดาห์เลีย
"อะไรก็ได้ที่มีชีสเป็นส่วนประกอบ..แซนวิชชีส หรือ ขนมปังอบชีส"
"จริงๆแค่ชีสก็ได้.... แต่แนชเคยบอกลิเดียว่า มันวุ่นวายในการทำ"
"อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะ"
โดนตอกกลับเจ็บมากอะ TT
"เดี๋ยวฉันจะลองทำชีสบ้างดีกว่า แต่เวลาฉันคงจะหมดแล้ว ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน"
เธอพูดแล้วเดินออกจากร้านไป |
|
