|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 0:38:44 GMT 7
"เข้าใจแล้ว... ส่งมาสิ"
มอร์เฟียสถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อจะยื่นกล่องของขวัญกล่องเดิมไปให้อีกฝ่าย
"นี่ครับ...ขอบคุณที่เชื่อผม"
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะนึกได้ว่าใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว
"ในเมื่อคุณยอมรับของแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณลิเดีย
ขอให้หายหิวไวๆ โชคดีนะครับ"
ลิเดียรับเอาของขวัญจากลุงแพซตันมาถือไว้ในมือ เหลือบสายตาขึ้นมองนาฬิกา
ใกล้เวลาที่คุณเจย์น่าจะกลับมาแล้ว ...เก็บเอาไว้กินด้วยกันดีกว่า
"อืม"
เด็กสาวตอบรับสั้นๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายออกจากร้านไปตามความต้องการ
LOVE POINT
Lydia to Morpheus : +1 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
Alan
New Farmer 
Posts: 482 
|
Post by Alan on Aug 5, 2017 0:43:48 GMT 7
สองมือยังเต็มไปด้วยของพะรุงพะรัง ถึงจะน้อยลงไปตั้ง2กล่องแล้วก็ตาม
แดดยามเที่ยงวันสาดลงพื้นดินอย่างไม่ปราณีสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไปมาเลยสักนิด
ชายหนุ่มเดินตามทางที่ชาวบ้านแนะนำมาจนถึงหน้าร้านเสริมสวยของวอลเตอร์
ใช้ไหล่แทนมือดันประตูร้านให้เปิดออกแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเด็กสาวเจ้าของเส้นผมสีแอปริคอทกำลังนอนหลับไหลบนโซฟา
มีเสียงการ์ตูนจากโทรทัศน์เป็นเสียงประกอบฉาก
กลอกตาใช้ความคิดสะระตะจนมาจบตรงที่สละมือข้างนึงขึ้นเคาะบานประตูเรียกความสนใจ พร้อมส่งเสียงเรียก
"สวัสดีครับ ผมมาหาคุณลิเดีย"
เสียงเคาะประตูดึงสติที่ยังหลุดลอยไปได้ไม่ไกลให้กลับมา
เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเคลื่อนเปิด
เด็กสาวค่อยๆชันตัวขึ้นนั่ง มือข้างนึงยกขึ้นขยี้ตา
ใช้เวลาครู่หนึ่งให้หัวสมองกลับมาประมวลผลตามปกติ
ก่อนเธอจะสัมผัสได้ว่ ในตอนนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองที่อยู่ในร้าน
เจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทหันขวับไปมองทางประตู สะดุ้งเล็กน้อย
เมื่อสบตาเข้ากับชายแปลกหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว อ้อมแขนเผลอเพิ่มแรงกอดหมอนหลากสี
เธอไม่ได้ยินประโยคที่ชายคนนี้พูดก่อนหน้า ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยคำถาม
"คุณเป็นใคร?"
"คุณเป็นใคร?"
ได้แต่ยิ้มแห้งกับหน้าตาแตกตื่นของเด็กสาว ดูเหมือนการโกนหนวดจะไม่่อยได้ผลเท่าที่ควร
เขาเลือกจะยกกล่องอาหารทั้ง 6 กล่องในมือขึ้นชูก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเอง และอธิบายสถานการณ์ที่เป็นอยู่อย่างใจเย็น
"สวัสดีอีกทีแล้วกัน ฉันชื่ออลัน... อลัน ฮิลส์ เป็นชาวสวนที่เข้ามาช่วยงานฟาร์มฮัคเคิ้ลเบอร์รี่กับคุณแพซตันนะ"
"ส่วนเธอคือ ลิเดียสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ขยับยิ้มบางๆ ลามไปถึงดวงตาเรียว "แล้วก็... คุณแพซตันฝากให้ฉันเอาของขวัญปีใหม่มาให้ เป็นอาหารเยอะแยะเลย"
"ชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหมละ ฉันจะได้เลือกให้"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 0:53:34 GMT 7
"คุณเป็นใคร?"
ได้แต่ยิ้มแห้งกับหน้าตาแตกตื่นของเด็กสาว ดูเหมือนการโกนหนวดจะไม่ค่อยได้ผลเท่าที่ควร
เขาเลือกจะยกกล่องอาหารทั้ง 6 กล่องในมือขึ้นชูก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเอง และอธิบายสถานการณ์ที่เป็นอยู่อย่างใจเย็น
"สวัสดีอีกทีแล้วกัน ฉันชื่ออลัน... อลัน ฮิลส์ เป็นชาวสวนที่เข้ามาช่วยงานฟาร์มฮัคเคิ้ลเบอร์รี่กับคุณแพซตันนะ"
"ส่วนเธอคือ ลิเดียสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ขยับยิ้มบางๆ ลามไปถึงดวงตาเรียว
"แล้วก็... คุณแพซตันฝากให้ฉันเอาของขวัญปีใหม่มาให้ เป็นอาหารเยอะแยะเลย"
"ชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหมละ ฉันจะได้เลือกให้"
เด็กสาวปล่อยให้ชายหนุ่มที่แนะนำตัวว่าชื่อ 'อลัน' พูดโดยไม่แทรกขัด
ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องดูท่าที แทบจะเรียกได้ว่าทุกความเคลื่อนไหว แม้แต่จังหวะการเปิดปากของอีกฝ่าย
เธอเผลอพยักหน้าน้อยๆตอนที่อีกฝ่ายย้ำถามชื่อด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าให้ขึงขัง
ลิเดียมองกล่องอาหารหลายกล่องในมือชายหนุ่มด้วยแววตาลังเล ในใจก็ยังคงหวาดระแวง
"ลุงแพซตันให้มาจริงๆเหรอ?"
|
|
Alan
New Farmer
Posts: 482
|
Post by Alan on Aug 5, 2017 1:04:31 GMT 7
"คุณเป็นใคร?"
ได้แต่ยิ้มแห้งกับหน้าตาแตกตื่นของเด็กสาว ดูเหมือนการโกนหนวดจะไม่ค่อยได้ผลเท่าที่ควร
เขาเลือกจะยกกล่องอาหารทั้ง 6 กล่องในมือขึ้นชูก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเอง และอธิบายสถานการณ์ที่เป็นอยู่อย่างใจเย็น
"สวัสดีอีกทีแล้วกัน ฉันชื่ออลัน... อลัน ฮิลส์ เป็นชาวสวนที่เข้ามาช่วยงานฟาร์มฮัคเคิ้ลเบอร์รี่กับคุณแพซตันนะ"
"ส่วนเธอคือ ลิเดียสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ขยับยิ้มบางๆ ลามไปถึงดวงตาเรียว
"แล้วก็... คุณแพซตันฝากให้ฉันเอาของขวัญปีใหม่มาให้ เป็นอาหารเยอะแยะเลย"
"ชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหมละ ฉันจะได้เลือกให้"
เด็กสาวปล่อยให้ชายหนุ่มที่แนะนำตัวว่าชื่อ 'อลัน' พูดโดยไม่แทรกขัด
ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องดูท่าที แทบจะเรียกได้ว่าทุกความเคลื่อนไหว แม้แต่จังหวะการเปิดปากของอีกฝ่าย
เธอเผลอพยักหน้าน้อยๆตอนที่อีกฝ่ายย้ำถามชื่อด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าให้ขึงขัง
ลิเดียมองกล่องอาหารหลายกล่องในมือชายหนุ่มด้วยแววตาลังเล ในใจก็ยังคงหวาดระแวง
"ลุงแพซตันให้มาจริงๆเหรอ?"
คำถามของเด็กสาวไม่ต่างจากค้อนปอนด์ที่ทุบตึงลงบนศีรษะเขา เอาแล้วไง.. ทำไมเขาถึงได้ดูเหมือนโจรลักพาตัวเด็กในสายตาของอีกฝ่ายไปแล้วละ "เอ่อ....." อลันลากเสียงเอ่อยาว ความคิดเขามาถึงทางตัน หลอดไฟที่ดับมานานในหัวก็สว่างวาบ! ชายหนุ่มรีบวางกล่องทั้ง 6 ลงบนพื้นร้าน ล้วงเจ้าโปสการ์ดที่ได้รับจากคุณแพซตันเมื่อเช้าออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ รวมไปถึงรายชื่อที่ได้รับมา ยื่นมันแทนหลักฐาน ภาวนาให้มันพอใช้ได้ "ลองอ่านเจ้าพวกนี้ดูแล้วกันนะ เผื่อว่ามันจะทำให้เธอวางใจฉันขึ้นมาอีกนิดนึง"  แล้วก็คลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย "ไง พอจะบอกได้หรือยังว่าชอบกินอะไรบ้าง ถ้าเป็นของหวานมีอยู่เยอะเลยละ" |
|
S A M
New Farmer
Posts: 648 
|
Post by S A M on Aug 5, 2017 1:11:25 GMT 7
น้ำเสียงอ่อนที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจเด็กสาวช้าลงได้บ้าง
เธอใช้สายตาสำรวจท่าทีของ 'ซาแมนธา' อย่างถี่ถ้วน ไม่เว้นแม้กระทั่งจังหวะการเปิดปาก
สิ่งน่าสงสัยรองจากตัวของหญิงสาวตรงหน้าคือตะกร้าที่บรรจุกล่องขวัญเอาไว้หลายกล่องในมือเธอ
ของขวัญจากลุงแพซตัน?
"แล้วสรุปคุณคือลิเดียใช่ไหมเอ่ย?"
เด็กสาวช่างใจอยู่นานสองนาน สุดท้ายจึงตัดสินใจพยักหน้าช้าๆ
พอเห็นเด็กสาวตรงหน้ามีท่าที่อ่อนลง เธอก็โล่งอกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
แต่แม้อีกฝ่ายจะพยักหน้าให้ กลับไม่ยอมพูดต่อ แล้วเธอจะหาเรื่องคุยยังไงต่อดีล่ะ ฮื่อ
"โอเค ลิเดีย... คือกล่องพวกนี้อย่างที่บอกว่าคุณลุงแพซเขาฝากให้เอามาให้เนอะ
เหลืออยู่หกกล่อง นี่ก็พึ่งเอาไปให้คุณนายดาห์เลียกับแนชที่โรงแรมโรสแมรี่มาแล้ว"
ซาแมนธาเลือกที่จะบอกเพิ่มเติมเพื่อความน่าเชื่อถือ รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าสวย
เธอพูดไปเรื่อยอย่างไหลลื่นเหมือนพูดคุยกับคนที่รู้จักมานาน ด้วยความที่เป็นคนชิวๆอยู่แล้ว
อีกอย่างคนตรงหน้าถึงจะดูนิ่งๆ แต่ภาพรวมก็ไม่ได้ต่างไปจากเด็กสาววัยรุ่นน่ารักทั่วๆ ไปอ่ะเน้อ
"เอ้านี่" มือหยิบกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ยื่นมาให้ "พายฟักทองให้ลิเดียนะคะ"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 1:17:23 GMT 7
คำถามของเด็กสาวไม่ต่างจากค้อนปอนด์ที่ทุบตึงลงบนศีรษะเขา เอาแล้วไง.. ทำไมเขาถึงได้ดูเหมือนโจรลักพาตัวเด็กในสายตาของอีกฝ่ายไปแล้วละ "เอ่อ....." อลันลากเสียงเอ่อยาว ความคิดเขามาถึงทางตัน หลอดไฟที่ดับมานานในหัวก็สว่างวาบ! ชายหนุ่มรีบวางกล่องทั้ง 6 ลงบนพื้นร้าน ล้วงเจ้าโปสการ์ดที่ได้รับจากคุณแพซตันเมื่อเช้าออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ รวมไปถึงรายชื่อที่ได้รับมา ยื่นมันแทนหลักฐาน ภาวนาให้มันพอใช้ได้ "ลองอ่านเจ้าพวกนี้ดูแล้วกันนะ เผื่อว่ามันจะทำให้เธอวางใจฉันขึ้นมาอีกนิดนึง"แล้วก็คลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย "ไง พอจะบอกได้หรือยังว่าชอบกินอะไรบ้าง ถ้าเป็นของหวานมีอยู่เยอะเลยละ"ลิเดียรับเอาทั้งโปสการ์ดและโน้ตที่อลันยื่นให้เป็นหลักฐาน
ลายมือในกระดาษทั้งสองเป็นของลุงแพซตันแน่นอน และรายชื่อที่ปรากฏในนั้นก็มีชื่อเธออยู่ด้วย
เด็กสาวเลื่อนสายตาขึ้นสบกับชายหนุ่ม สลับกับอาหารทั้ง 6 กล่องที่ถูกวางบนพื้น
ใช้ความคิดอยู่นานสองนาน น้ำเสียงบางจึงอ้อมแอ้มตอบไปเบาๆ "ลิเดียชอบ... ชีสค่ะ"
|
|
Alan
New Farmer
Posts: 482
|
Post by Alan on Aug 5, 2017 1:21:49 GMT 7
คำถามของเด็กสาวไม่ต่างจากค้อนปอนด์ที่ทุบตึงลงบนศีรษะเขา เอาแล้วไง.. ทำไมเขาถึงได้ดูเหมือนโจรลักพาตัวเด็กในสายตาของอีกฝ่ายไปแล้วละ "เอ่อ....." อลันลากเสียงเอ่อยาว ความคิดเขามาถึงทางตัน หลอดไฟที่ดับมานานในหัวก็สว่างวาบ! ชายหนุ่มรีบวางกล่องทั้ง 6 ลงบนพื้นร้าน ล้วงเจ้าโปสการ์ดที่ได้รับจากคุณแพซตันเมื่อเช้าออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ รวมไปถึงรายชื่อที่ได้รับมา ยื่นมันแทนหลักฐาน ภาวนาให้มันพอใช้ได้ "ลองอ่านเจ้าพวกนี้ดูแล้วกันนะ เผื่อว่ามันจะทำให้เธอวางใจฉันขึ้นมาอีกนิดนึง"แล้วก็คลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย "ไง พอจะบอกได้หรือยังว่าชอบกินอะไรบ้าง ถ้าเป็นของหวานมีอยู่เยอะเลยละ"ลิเดียรับเอาทั้งโปสการ์ดและโน้ตที่อลันยื่นให้เป็นหลักฐาน
ลายมือในกระดาษทั้งสองเป็นของลุงแพซตันแน่นอน และรายชื่อที่ปรากฏในนั้นก็มีชื่อเธออยู่ด้วย
เด็กสาวเลื่อนสายตาขึ้นสบกับชายหนุ่ม สลับกับอาหารทั้ง 6 กล่องที่ถูกวางบนพื้น
ใช้ความคิดอยู่นานสองนาน น้ำเสียงบางจึงอ้อมแอ้มตอบไปเบาๆ "ลิเดียชอบ... ชีสค่ะ"
"ลิเดียชอบ... ชีสค่ะ"
อีกหนึ่งชัยชนะที่อลันแหกปากร้องตะโกนเยส!! ในใจ
แน่ละ เขาไม่กระโตกกระตากอะไรออกไปให้ยัยหนูที่ดูเหมือนจะตื่นไปกับทุกเรื่องที่อยู่ตรงหน้าแตกตื่นหรอก
"ชีสงั้นเหรอครับ" อลันแทบจะฮัมเพลงออกมาพร้อมคำพูด
ก้มหน้าก้มตามองบรรดาอาหารที่เหลืออยู่ทั้ง 6 สายตาไปปะทะกับ แซนวิชเบคอนชีส ที่มีชีสเป็นส่วนประกอบอย่างที่เจ้าตัวบอกว่าชอบ
ยกมันขึ้นยื่นให้กับเด็กสาว "นี่ครับ ของขวัญวันปีใหม่ มีความสุขมากๆ ในปีนี้นะ" |
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 1:28:43 GMT 7
พอเห็นเด็กสาวตรงหน้ามีท่าที่อ่อนลง เธอก็โล่งอกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
แต่แม้อีกฝ่ายจะพยักหน้าให้ กลับไม่ยอมพูดต่อ แล้วเธอจะหาเรื่องคุยยังไงต่อดีล่ะ ฮื่อ
"โอเค ลิเดีย... คือกล่องพวกนี้อย่างที่บอกว่าคุณลุงแพซเขาฝากให้เอามาให้เนอะ
เหลืออยู่หกกล่อง นี่ก็พึ่งเอาไปให้คุณนายดาห์เลียกับแนชที่โรงแรมโรสแมรี่มาแล้ว"
ซาแมนธาเลือกที่จะบอกเพิ่มเติมเพื่อความน่าเชื่อถือ รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าสวย
เธอพูดไปเรื่อยอย่างไหลลื่นเหมือนพูดคุยกับคนที่รู้จักมานาน ด้วยความที่เป็นคนชิวๆอยู่แล้ว
อีกอย่างคนตรงหน้าถึงจะดูนิ่งๆ แต่ภาพรวมก็ไม่ได้ต่างไปจากเด็กสาววัยรุ่นน่ารักทั่วๆ ไปอ่ะเน้อ
"เอ้านี่" มือหยิบกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ยื่นมาให้ "พายฟักทองให้ลิเดียนะคะ"
ลิเดียฟังคำอธิบายด้วยท่าทีสบายๆของซาแมนธาโดยไม่แทรกขัด
ยิ่งเมื่อได้ยินชื่อของคุณนายดาห์เลียกับแนช แววตาของหล่อนก็ค่อยๆอ่อนลง เผลอปล่อยใจให้เชื่ออีกฝ่ายมากขึ้น
กล่องอาหารที่ถูกพูดถึงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า แวบแรกเด็กสาวมองไม่ออกว่ามันคืออะไร
จนพอซาแมนธาพูดชื่อมันออกมา ใบหน้าหวานถึงแสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกมาทันที
"ลุงแพซตันบอกให้เอาพายฟักทองมาให้ลิเดียเหรอ?"
|
|
S A M
New Farmer
Posts: 648
|
Post by S A M on Aug 5, 2017 1:38:29 GMT 7
พอเห็นเด็กสาวตรงหน้ามีท่าที่อ่อนลง เธอก็โล่งอกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
แต่แม้อีกฝ่ายจะพยักหน้าให้ กลับไม่ยอมพูดต่อ แล้วเธอจะหาเรื่องคุยยังไงต่อดีล่ะ ฮื่อ
"โอเค ลิเดีย... คือกล่องพวกนี้อย่างที่บอกว่าคุณลุงแพซเขาฝากให้เอามาให้เนอะ
เหลืออยู่หกกล่อง นี่ก็พึ่งเอาไปให้คุณนายดาห์เลียกับแนชที่โรงแรมโรสแมรี่มาแล้ว"
ซาแมนธาเลือกที่จะบอกเพิ่มเติมเพื่อความน่าเชื่อถือ รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าสวย
เธอพูดไปเรื่อยอย่างไหลลื่นเหมือนพูดคุยกับคนที่รู้จักมานาน ด้วยความที่เป็นคนชิวๆอยู่แล้ว
อีกอย่างคนตรงหน้าถึงจะดูนิ่งๆ แต่ภาพรวมก็ไม่ได้ต่างไปจากเด็กสาววัยรุ่นน่ารักทั่วๆ ไปอ่ะเน้อ
"เอ้านี่" มือหยิบกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ยื่นมาให้ "พายฟักทองให้ลิเดียนะคะ"
ลิเดียฟังคำอธิบายด้วยท่าทีสบายๆของซาแมนธาโดยไม่แทรกขัด
ยิ่งเมื่อได้ยินชื่อของคุณนายดาห์เลียกับแนช แววตาของหล่อนก็ค่อยๆอ่อนลง เผลอปล่อยใจให้เชื่ออีกฝ่ายมากขึ้น
กล่องอาหารที่ถูกพูดถึงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า แวบแรกเด็กสาวมองไม่ออกว่ามันคืออะไร
จนพอซาแมนธาพูดชื่อมันออกมา ใบหน้าหวานถึงแสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกมาทันที
"ลุงแพซตันบอกให้เอาพายฟักทองมาให้ลิเดียเหรอ?"
ซาแมนธาชะงักไปแวบ แอบใจเสียหน่อยๆ เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกของอีกฝ่าย
โอมายย เราต้องเลือกผิดแน่นอนนาทีนี้ แต่เอาให้แล้ว ถ้าชักมือกลับ.. ถ้ากลับคำพูดตอนนี้ก็เสียหมาสิ
"อ่า อื้ม!" เธอพยักหน้าแรงจนผมที่มัดหางม้าไว้ไหวสะบัด พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด
ขอโทษนะเธออ ครั้งเดียวเนอะ ซาแมนธาให้ข้ออ้างกับตัวเองในใจก่อนโกหกออกไปหน้าตาย
"ใช่แล้ว คุณลุงแพซแกบอกให้เอามาให้ลิเดียค่ะ ถือเป็นของขวัญวันปีใหม่ย้อนหลังที่ยังไม่ได้ให้นั่นน่ะ"
|
|
CHΔRL!Z
New Farmer
c74e82
Posts: 512
|
Post by CHΔRL!Z on Aug 5, 2017 1:46:28 GMT 7
เป็นอีกครั้งที่เธอเกือบจะหลงทาง หลังจากออกจากโรงแรมโรสแมรี่ได้ก็เดินไปเรื่อยเปื่อย
ถ้าหากไม่ได้ป้ายบอกทางกับป้ายชื่อร้านที่แขวนไว้คาดว่าคงอีกนานกว่าที่จะได้พบกับเป้าหมายต่อไป
ชาร์ลิซยืนมองลอดกระจกเข้าไปในร้าน ไม่เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ หลังบานประตู จึงรัวหลังนิ้วเคาะเรียกร้องความสนใจไปหนึ่งชุด
เงียบกริบ
"โอเค..." พึมพำกับตัวเองเบาๆ หญิงสาวถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป
กวาดสายตามองโดยรอบก็พบกับร่างบางเจ้าของผมสีส้มอ่อนๆ ดูแปลกตา
เด็กสาวกำลังอยู่ในห้วงนิทรา ท่าทางราวกับไม่รับรู้ว่าเธอเข้ามายืนในร้านแล้ว
ชาร์ลิซตัดสินใจเคาะโต๊ะไม้แถวนั้นสองสามที ไม่เบามาก แต่ก็ไม่ได้ดังมากจนเกินไป
เธอหวังให้เด็กสาวตื่นมาแล้วไม่ตกใจที่เธอมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในร้านก็พอ
"สวัสดีค่ะ คุณลิเดีย?"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 1:47:57 GMT 7
"ลิเดียชอบ... ชีสค่ะ"
อีกหนึ่งชัยชนะที่อลันแหกปากร้องตะโกนเยส!! ในใจ
แน่ละ เขาไม่กระโตกกระตากอะไรออกไปให้ยัยหนูที่ดูเหมือนจะตื่นไปกับทุกเรื่องที่อยู่ตรงหน้าแตกตื่นหรอก
"ชีสงั้นเหรอครับ" อลันแทบจะฮัมเพลงออกมาพร้อมคำพูด
ก้มหน้าก้มตามองบรรดาอาหารที่เหลืออยู่ทั้ง 6 สายตาไปปะทะกับ แซนวิชเบคอนชีส ที่มีชีสเป็นส่วนประกอบอย่างที่เจ้าตัวบอกว่าชอบ
ยกมันขึ้นยื่นให้กับเด็กสาว "นี่ครับ ของขวัญวันปีใหม่ มีความสุขมากๆ ในปีนี้นะ"
"นี่ครับ ของขวัญปีใหม่ มีความสุขมากๆ ในปีนี้นะ"
ลิเดียแบมือทั้งสองข้าง รับเอากล่องแซนวิชเบคอนชีสมา
ใบหน้าหวานเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ หากแต่แววตาปรากฏเป็นประกาย
"ขอบคุณค่ะ"
เสียงหวานกล่าวเบาๆ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม "..ขอบคุณลุงแพซตันด้วย"
ลิเดียเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ...ใกล้เวลาที่คุณเจย์น่าจะกลับมาแล้ว
เธออาจจะทานอาหารราคาแพงมาจากด้านนอกแล้ว แต่ลิเดียคิดว่าถ้าเก็บไว้กินด้วยกันคงดีกว่า
เธอเลื่อนสายตากลับมาหาอลันที่ยังคงยืนอยู่ในร้าน
"ร้านนี้เป็นของคุณเจย์น่า... ถ้าคุณจะมาใช้บริการ ก็ให้มาก่อนห้าโมงเย็น"
LOVE POINT
Lydia to Alan : +7 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 2:01:19 GMT 7
ซาแมนธาชะงักไปแวบ แอบใจเสียหน่อยๆ เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกของอีกฝ่าย
โอมายย เราต้องเลือกผิดแน่นอนนาทีนี้ แต่เอาให้แล้ว ถ้าชักมือกลับ.. ถ้ากลับคำพูดตอนนี้ก็เสียหมาสิ
"อ่า อื้ม!" เธอพยักหน้าแรงจนผมที่มัดหางม้าไว้ไหวสะบัด พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด
ขอโทษนะเธออ ครั้งเดียวเนอะ ซาแมนธาให้ข้ออ้างกับตัวเองในใจก่อนโกหกออกไปหน้าตาย
"ใช่แล้ว คุณลุงแพซแกบอกให้เอามาให้ลิเดียค่ะ ถือเป็นของขวัญวันปีใหม่ย้อนหลังที่ยังไม่ได้ให้นั่นน่ะ"
"อย่างนั้นเหรอคะ"
ลิเดียพยักหน้า ยื่นมือไปรับกล่องอาหารที่บรรจุพายฟักทองด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
เอาเถอะ... ยังไงก็เป็นของที่ผู้ใหญ่ที่เธอเคารพคนหนึ่งส่งมาให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่กลับมาเรียบนิ่ง
แหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง ...ใกล้เวลาที่คุณเจย์น่าจะกลับมาแล้ว
บางทีเธออาจจะชอบทานพายฟักทองก็ได้
คิดดังนั้น จึงเลื่อนสายตากลับมามองซาแมนธาอีกครั้ง
"ร้านนี้เป็นของคุณเจย์น่า... ถ้าคุณจะมาใช้บริการ ก็ให้มาก่อนห้าโมงเย็น"
Love Point
Lydia to Samantha : +5 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 2:13:56 GMT 7
เป็นอีกครั้งที่เธอเกือบจะหลงทาง หลังจากออกจากโรงแรมโรสแมรี่ได้ก็เดินไปเรื่อยเปื่อย
ถ้าหากไม่ได้ป้ายบอกทางกับป้ายชื่อร้านที่แขวนไว้คาดว่าคงอีกนานกว่าที่จะได้พบกับเป้าหมายต่อไป
ชาร์ลิซยืนมองลอดกระจกเข้าไปในร้าน ไม่เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ หลังบานประตู จึงรัวหลังนิ้วเคาะเรียกร้องความสนใจไปหนึ่งชุด
เงียบกริบ
"โอเค..." พึมพำกับตัวเองเบาๆ หญิงสาวถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป
กวาดสายตามองโดยรอบก็พบกับร่างบางเจ้าของผมสีส้มอ่อนๆ ดูแปลกตา
เด็กสาวกำลังอยู่ในห้วงนิทรา ท่าทางราวกับไม่รับรู้ว่าเธอเข้ามายืนในร้านแล้ว
ชาร์ลิซตัดสินใจเคาะโต๊ะไม้แถวนั้นสองสามที ไม่เบามาก แต่ก็ไม่ได้ดังมากจนเกินไป
เธอหวังให้เด็กสาวตื่นมาแล้วไม่ตกใจที่เธอมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในร้านก็พอ
"สวัสดีค่ะ คุณลิเดีย?"
เสียงเคาะโต๊ะไม้ดึงสติที่ยังหลุดลอยไปได้ไม่ไกลให้กลับมา
เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเคลื่อนเปิด
เด็กสาวชันตัวขึ้นนั่ง มือข้างนึงยกขึ้นขยี้ตางัวเงีย
ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งในการให้สมองกลับมาประมวลผลตามปกติ
"สวัสดีค่ะ คุณลิเดีย?"
สุ้มเสียงไม่คุ้นหู เรียกให้ลำตัวบางสะดุ้ง เจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทหันขวับ
ภาพที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าอ่อนคือหญิงสาวแปลกหน้าที่มาพร้อมสีหน้าแปลกๆ
อ้อมแขนเพิ่มแรงกอดหมอนหลากสีโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าปรากฏทั้งแววงุนงงและเคลือบแคลงใจ
"คุณเป็นใคร?"
|
|
S A M
New Farmer
Posts: 648
|
Post by S A M on Aug 5, 2017 2:14:58 GMT 7
ซาแมนธาชะงักไปแวบ แอบใจเสียหน่อยๆ เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกออกของอีกฝ่าย
โอมายย เราต้องเลือกผิดแน่นอนนาทีนี้ แต่เอาให้แล้ว ถ้าชักมือกลับ.. ถ้ากลับคำพูดตอนนี้ก็เสียหมาสิ
"อ่า อื้ม!" เธอพยักหน้าแรงจนผมที่มัดหางม้าไว้ไหวสะบัด พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด
ขอโทษนะเธออ ครั้งเดียวเนอะ ซาแมนธาให้ข้ออ้างกับตัวเองในใจก่อนโกหกออกไปหน้าตาย
"ใช่แล้ว คุณลุงแพซแกบอกให้เอามาให้ลิเดียค่ะ ถือเป็นของขวัญวันปีใหม่ย้อนหลังที่ยังไม่ได้ให้นั่นน่ะ"
"อย่างนั้นเหรอคะ"
ลิเดียพยักหน้า ยื่นมือไปรับกล่องอาหารที่บรรจุพายฟักทองด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
เอาเถอะ... ยังไงก็เป็นของที่ผู้ใหญ่ที่เธอเคารพคนหนึ่งส่งมาให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่กลับมาเรียบนิ่ง
แหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง ...ใกล้เวลาที่คุณเจย์น่าจะกลับมาแล้ว
บางทีเธออาจจะชอบทานพายฟักทองก็ได้
คิดดังนั้น จึงเลื่อนสายตากลับมามองซาแมนธาอีกครั้ง
"ร้านนี้เป็นของคุณเจย์น่า... ถ้าคุณจะมาใช้บริการ ก็ให้มาก่อนห้าโมงเย็น"
Love Point
Lydia to Samantha : +4 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
ซาแมนธาส่งยิ้มหวาน "ได้เลย ไว้วันหลังจะมาตัดผมนะที่ร้านคุณเจย์น่านะ"
ว่าเสร็จก็เงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง ต้องไปหาคนต่อไปแล้วสิเนี่ย อีกหลายคนเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน
เมื่อตัดสินใจได้ร่างเพรียวก็กระชับตะกร้าที่เริ่มเบาลงขึ้นมาคล้องแขนตรงข้อศอก
"อ่ะ ไม่กวนลิเดียแล้วแหละ นอนต่อเถอะน้า ไว้เจอกันใหม่.. อาจเร็วๆ นี้แหละ เพราะย้ายมาเป็น
คนสวนอยู่ที่นี้แล้ว" พูดเสียงกลั้วหัวเราะหน่อยๆ "เราคงได้เห็นหน้ากันบ่อยขึ้นแน่นอนล่ะ"
"ไปน้า บัยบาย" เธอโบกมือให้ลิเดียแล้วผลักประตูออกจากร้านไป
|
|
CHΔRL!Z
New Farmer
c74e82
Posts: 512
|
Post by CHΔRL!Z on Aug 5, 2017 2:36:44 GMT 7
"คุณเป็นใคร?"
ท่าทางราวกับเด็กที่ถูกแม่สอนให้ไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าทำให้ชาร์ลิซทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ทั้งที่มั่นใจว่ารอยยิ้มกระชับมิตรจะช่วยผ่อนคลายบรรยากาศได้บ้าง
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่...
"ฉันชื่อชาร์ลิซค่ะ ชาร์ลิซ เฟรย์ด ไม่ต้องกลัวนะคะ ฉันไม่ได้มาทำร้ายคุณหรอกค่ะ"
เธอใช้น้ำเสียงพริ้วไหวสูงต่ำเป็นโทนเหมือนพี่สาวใจดีกำลังเล่านิทานให้น้องสาวฟัง
รอยยิ้มที่เพียรสร้างให้มันดูน่ารักที่สุดในชีวิตถูกส่งไปให้เด็กสาวตรงหน้า
"ฉันเพิ่งเข้ามาเป็นคนงานใหม่ในไร่ของคุณแพซตันได้เมื่อวานนี้เอง... ขอนั่งตรงนี้คงไม่ว่านะคะ?"
เกริ่นเรื่องแล้วพูดเหมือนเล่าให้ฟัง ก่อนจะเอ่ยถามแล้วชี้ลงบนพื้นห้อง
ไม่รอคำตอบร่างเพรียวก็ทรุดลงไปนั่งคุกเข่าสองข้างบนพื้นเรียบร้อย
เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้มีเจตนาจะเข้าใกล้เกินกว่าขอบเขตที่อีกฝ่ายตั้งไว้
และก็ไม่ได้คิดจะหยิบอาวุธออกมาทำร้ายอีกฝ่ายแต่อย่างใด
เพียงแค่นั่งพูดคุยกันเท่านั้น
"คุณแพซตันฝากของขวัญปีใหม่มาให้คุณลิเดียด้วยค่ะ อีกสองกล่องฉันแวะเอาไปให้คุณแนชกับคุณนายที่โรงแรมมาเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ"
พูดพลางส่งยิ้มให้พลาง มือบางหยิบกล่องอาหารออกมาวางเรียงตรงหน้าตัวเองทีละกล่อง
"ยังมีอาหารเหลืออยู่อีกเยอะ คุณลิเดียอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ คุณแพซตันบอกว่าให้คุณลิเดียเลือกได้ตามใจชอบเลยค่ะ"
เธอไม่ได้พูดความจริงทั้งหมดหรอก แต่ถ้าให้อีกฝ่ายเลือกเองก็น่าจะสบายใจมากกว่า
|
|
