|
|
Post by Huckleberry Farm on Jul 31, 2017 18:59:38 GMT 7
ภายในโบสถ์
 | NPC | DATE | 
| MON - SUN
(EVERYDAY) | 
| FRI
(13:00 - 19:30 น.)
SUN
(07:30 - 12:30 น.)
|
|
|
|
|
Post by Father on Aug 4, 2017 3:59:58 GMT 7
ชายวัยกลางคนยืนอัดยาสูบอยู่ริมหน้าต่างห้องทำงานที่เปิดออกไปสู่ราวป่า ลมพัดเอากลิ่นไม้ซีดาร์ หญ้าและมอสเข้ามา ผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่เข้มข้นไปด้วยเบอร์การ์ม็อต เขาสูบเอาไอของมันเข้าปอดฟอดใหญ่ ก่อนดับบุหรี่ที่เหลือเกินครึ่งมวน
พอนึกถึงตอนที่ยังสูบจัด สมัยวัยรุ่นคึกคะนองนั่นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย แต่มันก็ให้บทเรียนมากพอที่จะไม่กลับไปทำอะไรโง่ๆ อีก
บาทหลวงบิดขี้เกียจ สูดลมหายใจ สลัดเรื่องราวในอดีตออกจากหัว หันขวับเดินย่ำส้นรองเท้าไปที่ประตูห้องทำงานเล็กที่อยู่ติดกับห้องสารภาพบาป
งานของเขาไม่ได้มีแค่เผยแพร่คำสอนของพระองค์ ยังมีหน้าที่อีกมากมายที่เขาต้องให้ในบ้านหลังใหญ่ หรือก็คือโบสถ์แห่งนี้
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาพบว่าประตูใหญ่ตรงบริเวณทางเข้าเริ่มมีอาการชำรุด มันฝืดจนเด็กเล็กออกแรงผลักไม่ได้ ถ้าไม่อาศัยแรงผู้ใหญ่อย่างเขาเข้าไปช่วย กล่องเครื่องมือที่ตั้งไว้รกห้องถูกหยิบมาทำงานของมันทันที
‘เอี๊ยด..’
อย่างน้อยก็ยังพอเปิดได้
เขาแทรกตัวออกมาจากช่องเล็กของบานประตูเพื่อที่จะได้เป็นฝ่ายยืนอยู่ข้างนอก เพลงโปรดที่ฝังติดอยู่ในหัวถูกนำมาผิวปากเป็นทำนองอย่างที่ตัวเองชอบ ขณะเดียวกันกับการเริ่มลงมือซ่อมแซม
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 5, 2017 12:51:17 GMT 7
วันนี้เป็นเทศกาลขอบคุณฤดูใบไม้ผลิ เขาคิดว่าควรจะให้ของขวัญใครสักคน ชายหนุ่มเดินทางมายังโบสถ์ประจำเมือง เขายังไม่สนิทกับใครมากนักเพราะเพิ่งย้ายมา เลยคิดว่าเอามาให้บาทหลวงที่โบสถ์น่าจะดีที่สุด ....แต่จริงๆความคิดนั้นมันอาจเป็นแค่ข้ออ้างก็ได้.... มอร์เฟียสเดินเข้ามาภายในโบสถ์ ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองไปรอบๆเพื่อหาบุคคลที่ต้องการ "สวัสดีครับ คุณพ่อคาร์เตอร์อยู่ไหมครับ" เขาลองเรียกดู เผื่ออีกฝ่ายจะได้ยิน |
|
|
|
Post by roseblacker on Aug 5, 2017 15:13:45 GMT 7
ร่างของเธอเข้ามายังโบสถ์ อันเป็นที่รักและนับถือของคนที่นี่
โรเซ่เข้าไปสวดในโบสถ์ก่อนจะเขียนอะไรลงไป
_____________ ______
TO:CARTER
สวัสดีค่ะ คุณบาทหลวง นี่โรเซ่เอง
วันนี้เป็นวัน Spring Thanksgiving ซึ่งเป็นเทศกาลของที่นี่
ดิฉันจึงเอาน้ำผึ้งมาให้น่ะค่ะ หวังว่าคุณพ่อคงชอบนะคะ
ด้วยรักและนับถือ
-ROSE
_____________ ______
เมื่อเธอเขียนเสร็จ เธอจึงเอาไว้บนที่นั่ง
พร้อมกับน้ำผึ้ง
"หวังว่า เขาคงมาเห็น" |
|
|
|
Post by Father on Aug 5, 2017 23:27:13 GMT 7
วันนี้เป็นเทศกาลขอบคุณฤดูใบไม้ผลิ เขาคิดว่าควรจะให้ของขวัญใครสักคน ชายหนุ่มเดินทางมายังโบสถ์ประจำเมือง เขายังไม่สนิทกับใครมากนักเพราะเพิ่งย้ายมา เลยคิดว่าเอามาให้บาทหลวงที่โบสถ์น่าจะดีที่สุด ....แต่จริงๆความคิดนั้นมันอาจเป็นแค่ข้ออ้างก็ได้.... มอร์เฟียสเดินเข้ามาภายในโบสถ์ ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองไปรอบๆเพื่อหาบุคคลที่ต้องการ "สวัสดีครับ คุณพ่อคาร์เตอร์อยู่ไหมครับ" เขาลองเรียกดู เผื่ออีกฝ่ายจะได้ยิน
เป็นธรรดาที่บาทหลวงจะมีงานล้นมือในช่วงเทศกาล เช้านี้เขาตื่นมาทำอาหารให้เด็กที่โบสถ์ทานเหมือนทุกวัน แต่พอขึ้นชื่อว่าเป็นวันขอบคุณพระเจ้าแล้ว มันจึงดูพิเศษไปกว่าทุกวัน
กลิ่นสมุนไพรอบอบอวลไปทั่วบริเวณห้องครัว ชายวัยกลางคนยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นผลงานตัวเอง ไก่อบในเตา แม้ว่าจะทำจากความทรงจำอันเลือนราง แต่เขาก็มั่นใจในเรื่องรสชาติ และคงจะเป็นเรื่องที่ดี ถ้ามีโอกาสได้ทำอะไรเพื่อใครสักคน อย่างเด็กๆ ที่พอนึกถึงการรอคอย เขาก็ยิ้มออกมาแล้ว
ระหว่างที่กำลังจะลงมือทำสลัดเพิ่มอีกอย่าง ชายวัยกลางคนได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองอยู่ในโถงใหญ่ คงจะเป็นหน้าแท่นพิธี บาทหลวงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าในช่วงเทศกาลแบบนี้ใครจะมาหาเขา
เขาวางผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะ เช็ดมือเพื่อความสะอาด ก่อนจะเดินออกไปด้านนอก เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตายื่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล “ว่าไงครับ” ชายวัยกลายคนเอ่ยทัก “เป็นไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ล่ะลูก”
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 6, 2017 10:46:27 GMT 7
“ว่าไงครับ” ชายวัยกลายคนเอ่ยทัก “เป็นไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ล่ะลูก”
เมื่อเห็นคนที่ต้องการพบเดินออกมา มอร์เฟียสก็ยิ้มให้อีกฝ่าย
"พ่อยุ่งอยู่รึเปล่าครับ...ผมเอาของขวัญมาให้"
ชายหนุ่มพูดพลายื่นถังใส่ปลาให้อีกฝ่าย ด้านในมีปลาเทราต์สายรุ้ง x2 ปลาแซลมอน x2 ปลากระพงขาว x1
แล้วก็ยังมีห่อกระดาษเล็กๆ ด้านในใส่พวกของป่าที่นำมาประกอบอาหารได้ มี พริกx1 หัวหอมx2 และโรสแมรี่
ที่เขาให้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะได้เอาไว้ทำอาหารทาน และเผื่อทำแจกพวกเด็กๆ หรือแมว...ที่โบสถ์
"ผมเห็นพ่อชอบทำอาหารแจกเด็กๆน่ะครับ พ่อคงทำอาหารเก่งแน่ๆเลย
ทานให้อร่อยและขอให้มีความสุขตลอดฤดูใบไม้ผลินะครับพ่อ"
|
|
|
|
Post by Father on Aug 6, 2017 12:30:47 GMT 7
“ว่าไงครับ” ชายวัยกลายคนเอ่ยทัก “เป็นไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ล่ะลูก”
เมื่อเห็นคนที่ต้องการพบเดินออกมา มอร์เฟียสก็ยิ้มให้อีกฝ่าย
"พ่อยุ่งอยู่รึเปล่าครับ...ผมเอาของขวัญมาให้"
ชายหนุ่มพูดพลายื่นถังใส่ปลาให้อีกฝ่าย ด้านในมีปลาเทราต์สายรุ้ง x2 ปลาแซลมอน x2 ปลากระพงขาว x1
แล้วก็ยังมีห่อกระดาษเล็กๆ ด้านในใส่พวกของป่าที่นำมาประกอบอาหารได้ มี พริกx1 หัวหอมx2 และโรสแมรี่
ที่เขาให้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะได้เอาไว้ทำอาหารทาน และเผื่อทำแจกพวกเด็กๆ หรือแมว...ที่โบสถ์
"ผมเห็นพ่อชอบทำอาหารแจกเด็กๆน่ะครับ พ่อคงทำอาหารเก่งแน่ๆเลย
ทานให้อร่อยและขอให้มีความสุขตลอดฤดูใบไม้ผลินะครับพ่อ"
บาทหลวงกำลังจะตอบว่าสะดวกคุย ที่ทำอยู่ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากนัก ไก่อบที่ตายไปแล้วคงรอเขาได้ แต่ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากก็ต้องนิ่งค้างเมื่อเห็นของทั้งหมด เขากระพริบตา รู้สึกแปลกใจปนยินที่อีกฝ่ายยังมีใจนึกถึงเขา แต่ด้วยจำนวนที่มากขนาดนั้น.. บาทหลวงยังไม่รับของในที แต่กลับยิ้ม เดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายให้มากขึ้น " ขอบคุณที่นึกถึงกันนะครับ" เหตุผลที่เด็กหนุ่มว่าก็พอจะเข้าเค้าอยู่หรอก สิ่งที่มอร์เฟียสเตรียมมาต่างล้วนเอาไปทำประโยชน์ต่อได้ทั้งสิ้น " แต่มันจะไม่ลำบากลูกเกินไปหรือ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ยินดีนะ" เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง โคลงหัว พยายามหาคำอธิบาย เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเข้าใจผิด ปกติเป็นแต่ฝ่ายให้ พอพอต้องมาเป็นคนรับก็อย่างไรๆ อยู่ "อืม.." เสียงเขาอ่อนลง "มันไม่เป็นการรบกวนลูกเกินไปใช่ไหม" |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 6, 2017 12:57:37 GMT 7
"อืม.." เสียงเขาอ่อนลง "มันไม่เป็นการรบกวนลูกเกินไปใช่ไหม"
"ไม่หรอกครับ...ให้พ่อก็เหมือนได้แบ่งปันให้พวกเด็กๆด้วย"
เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายอาจจะลำบากใจที่จะรับของจำนวนมากขนาดนี้ แต่ก็ให้ทั้งหมดนี้ด้วยความเต็มใจ...
มอร์เฟียสคลี่ยิ้มบางให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจก่อนจะพูดต่อ
"เพราะอย่างนั้น...ไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับพ่อ ของพวกนี้สำหรับผมก็ไม่ได้หายากเท่าไหร่ ผมตกปลาบ่อยอยู่แล้ว"
ชายหนุ่มชี้แจง เผื่อคุณพ่อจะคลายความลำบากใจลงบ้าง
"อีกอย่าง...ผม'เต็มใจ'ให้พ่อครับ"
|
|
|
|
Post by Father on Aug 6, 2017 17:50:10 GMT 7
"อืม.." เสียงเขาอ่อนลง "มันไม่เป็นการรบกวนลูกเกินไปใช่ไหม"
"ไม่หรอกครับ...ให้พ่อก็เหมือนได้แบ่งปันให้พวกเด็กๆด้วย"
เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายอาจจะลำบากใจที่จะรับของจำนวนมากขนาดนี้ แต่ก็ให้ทั้งหมดนี้ด้วยความเต็มใจ...
มอร์เฟียสคลี่ยิ้มบางให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจก่อนจะพูดต่อ
"เพราะอย่างนั้น...ไม่ได้ลำบากอะไรเลยครับพ่อ ของพวกนี้สำหรับผมก็ไม่ได้หายากเท่าไหร่ ผมตกปลาบ่อยอยู่แล้ว"
ชายหนุ่มชี้แจง เผื่อคุณพ่อจะคลายความลำบากใจลงบ้าง
"อีกอย่าง...ผม'เต็มใจ'ให้พ่อครับ"
"อย่างนั้นหรือ" คล้ายกับพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า
บรรยากาศในโบสถ์ตอนนี้ดูเงียบสงัด แม้ว่าจะมีคนยืนอยู่ก็ตาม
ดูเหมือนเขาจะใช้เวลาตัดสินใจนานอยู่พอควร บาทหลวงส่ายหัวเล็กน้อย
ถ้าอีกฝ่ายเต็มใจให้ มีหรือที่เขาจะกล้าปฏิเสธ อย่างไรเสีย เขาก็ต้องรับไว้อยู่แล้ว
และยิ่งเป็น Thanksgiving Day วันที่ใครหลายคนกลับบ้านไปทานข้าวกับครอบครัว
แต่มอร์เฟียสก็ยังมาหาเขาถึงที่นี่
เอาเถอะ คิดมากไปก็เท่านั้น และการลังเลก็ดูเหมือนจะเสียมารยาทอยู่เต็มทน
"โทษทีนะ พ่อก็คิดมากตามประสาคนแก่"
ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างทีเล่นทีจริงณะยื่นมือไปรับของทั้งหมดจากเด็กหนุ่ม
ครั้นพอเห็นปลาในถัง หรือพืชผักต่างๆ สลับกับใบหน้าของมอร์เฟียส
ก็ดูเหมือนมันจะอยากมาอยู่กับเขาจริงๆ นั่นแหละ
แน่นอนว่าไม่ได้กล่าวในสิ่งที่คิดออกไปตรงๆ
"งั้นเอาเป็นว่า พ่อจะตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือให้พวกเด็กๆ ทานแล้วกัน
จะได้สมกับความตั้งใจของลูกดีไหม ?" ชายวัยกลางคนเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ
"ถ้ามีโอกาส พ่อจะตอบแทนลูกอย่างแน่นอน" เขาให้คำมั่นสัญญา พร้อมกับกล่าวขอบคุณ
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 6, 2017 18:28:18 GMT 7
"โทษทีนะ พ่อก็คิดมากตามประสาคนแก่"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...พ่อยังไม่แก่มากสักหน่อย"
มอร์เฟียสกล่าวไปตามความจริงที่เขาคิด เพราะในสายตาเขาอีกฝ่ายไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น
"งั้นเอาเป็นว่า พ่อจะตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือให้พวกเด็กๆ ทานแล้วกัน
จะได้สมกับความตั้งใจของลูกดีไหม ?"
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วยกับความคิดอีกฝ่าย
"ดีครับ พวกเด็กๆต้องชอบแน่เลย.."
จริงๆเขาก็อยากให้อีกฝ่ายเก็บไว้ทานเองบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
"ถ้ามีโอกาส พ่อจะตอบแทนลูกอย่างแน่นอน"
เขาอยากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็ไม่อยากให้บาทหลวงประจำโบสถ์คิดมาก
"ครับพ่อ... วันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ พ่อจะได้ไปจัดการอาหารในครัวต่อ"
|
|
|
|
Post by Father on Aug 6, 2017 21:46:22 GMT 7
"โทษทีนะ พ่อก็คิดมากตามประสาคนแก่"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...พ่อยังไม่แก่มากสักหน่อย"
มอร์เฟียสกล่าวไปตามความจริงที่เขาคิด เพราะในสายตาเขาอีกฝ่ายไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น
"งั้นเอาเป็นว่า พ่อจะตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือให้พวกเด็กๆ ทานแล้วกัน
จะได้สมกับความตั้งใจของลูกดีไหม ?"
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงเห็นด้วยกับความคิดอีกฝ่าย
"ดีครับ พวกเด็กๆต้องชอบแน่เลย.."
จริงๆเขาก็อยากให้อีกฝ่ายเก็บไว้ทานเองบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
"ถ้ามีโอกาส พ่อจะตอบแทนลูกอย่างแน่นอน"
เขาอยากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็ไม่อยากให้บาทหลวงประจำโบสถ์คิดมาก
"ครับพ่อ... วันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ พ่อจะได้ไปจัดการอาหารในครัวต่อ"
“นี่” เขาส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ป้อยอคนแก่เกินจริงน่ะมันไม่ดีนะ” น้ำเสียงเขาไม่ได้จริงจังอะไร เหมือนกับเป็นการหยอกล้อเสียมากกว่า
“เนอะ พ่อก็ว่าอย่างนั้นแหละ อย่างปลานี่คงทำได้หลายอย่างเชียว”
ถึงเวลาอันพอเหมาะ ชายหนุ่มเอ่ยขอตัว เขาเลยอาสาก้าวขาพาไปส่งด้านหน้า มือเปิดประตูให้อีกฝ่าย “ยังไงก็ขอบคุณที่ไม่ลืมกันนะครับ ขอให้มีความสุขกับเทศกาลดีๆ แบบนี้เหมือนกันนะลูก”
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 6, 2017 22:04:10 GMT 7
“นี่” เขาส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ป้อยอคนแก่เกินจริงน่ะมันไม่ดีนะ”
น้ำเสียงเขาไม่ได้จริงจังอะไร เหมือนกับเป็นการหยอกล้อเสียมากกว่า
ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยินประโยคหยอกล้อของอีกฝ่าย
"ไม่ได้เกินจริงสักหน่อยครับ ในสายตาผมพ่อไม่ได้แก่ขนาดนั้นจริงๆนี่"
“เนอะ พ่อก็ว่าอย่างนั้นแหละ อย่างปลานี่คงทำได้หลายอย่างเชียว”
"ใช่ครับ ไว้มีโอกาสผมต้องขอชิมฝีมือพ่อสักหน่อยล่ะ"
มอร์เฟียสพูดก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายออกมายังประตูหน้า
“ยังไงก็ขอบคุณที่ไม่ลืมกันนะครับ
ขอให้มีความสุขกับเทศกาลดีๆ แบบนี้เหมือนกันนะลูก”
"ครับพ่อ...ไว้เจอกันใหม่วันอาทิตย์หน้านะครับ"
เขาตัดสินใจแล้วว่าวันอาทิตย์หน้าจะมาร่วมพิธีมิสซาที่โบสถ์
ชายหนุ่มยิ้มให้บาทหลวงประจำโบสถ์อีกครั้งก่อนจะกลับออกมา
LOVE POINT
Carter to Morpheus : +8 LP
(For Thanksgiving's Day) |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 7, 2017 17:30:52 GMT 7
เหลืออีกสามกล่อง ใกล้จะเสร็จแล้ว~
ชายหนุ่มคิดอย่างอารมณ์ดีหลังจากไปเดินส่งอาหารมาเกือบทั้งวัน
ตามลิสต์ที่คุณลุงให้มา คนต่อไปที่เขาต้องส่งให้คือคุณพ่อคาร์เตอร์ บาทหลวงประจำโบสถ์
แต่เหมือนมอร์เฟียสจะไม่ต้องเดินหาในโบสถ์ เพราะเมื่อเขามาถึงก็เจออีกฝ่ายกำลังซ่อมแซมประตูโบสถ์อยู่
"สวัสดีครับ...เอ่อ...คุณพ่อคาร์เตอร์รึเปล่าครับ
ผมมอร์เฟียสครับ เป็นชาวสวนคนใหม่ของลุงแพซตัน"
เขาถามให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายใช่คนที่กำลังตามหาอยู่รึเปล่า โดยที่ไม่ลืมแนะนำตัวเองไปด้วย
|
|
S A M
New Farmer 
Posts: 648 
|
Post by S A M on Aug 7, 2017 18:43:59 GMT 7
ชายวัยกลางคนยืนอัดยาสูบอยู่ริมหน้าต่างห้องทำงานที่เปิดออกไปสู่ราวป่า ลมพัดเอากลิ่นไม้ซีดาร์ หญ้าและมอสเข้ามา ผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่เข้มข้นไปด้วยเบอร์การ์ม็อต เขาสูบเอาไอของมันเข้าปอดฟอดใหญ่ ก่อนดับบุหรี่ที่เหลือเกินครึ่งมวน
พอนึกถึงตอนที่ยังสูบจัด สมัยวัยรุ่นคึกคะนองนั่นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย แต่มันก็ให้บทเรียนมากพอที่จะไม่กลับไปทำอะไรโง่ๆ อีก
บาทหลวงบิดขี้เกียจ สูดลมหายใจ สลัดเรื่องราวในอดีตออกจากหัว หันขวับเดินย่ำส้นรองเท้าไปที่ประตูห้องทำงานเล็กที่อยู่ติดกับห้องสารภาพบาป
งานของเขาไม่ได้มีแค่เผยแพร่คำสอนของพระองค์ ยังมีหน้าที่อีกมากมายที่เขาต้องให้ในบ้านหลังใหญ่ หรือก็คือโบสถ์แห่งนี้
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาพบว่าประตูใหญ่ตรงบริเวณทางเข้าเริ่มมีอาการชำรุด มันฝืดจนเด็กเล็กออกแรงผลักไม่ได้ ถ้าไม่อาศัยแรงผู้ใหญ่อย่างเขาเข้าไปช่วย กล่องเครื่องมือที่ตั้งไว้รกห้องถูกหยิบมาทำงานของมันทันที
‘เอี๊ยด..’
อย่างน้อยก็ยังพอเปิดได้
เขาแทรกตัวออกมาจากช่องเล็กของบานประตูเพื่อที่จะได้เป็นฝ่ายยืนอยู่ข้างนอก เพลงโปรดที่ฝังติดอยู่ในหัวถูกนำมาผิวปากเป็นทำนองอย่างที่ตัวเองชอบ ขณะเดียวกันกับการเริ่มลงมือซ่อมแซม
ลมพัดวูบผ่านไป จมูกได้กลิ่นไม้ซีดาร์ หญ้าและมอส อบอวลไปทั่ว
ร่างสูงเพรียวเดินถือตะกร้าที่ไม่หนักมากเหมือนตอนเช้ามายังโบสถ์สีขาวนวล
นัยน์ตาสีน้ำผึ้งคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ พลางคลี่ยิ้มแบบที่เห็นได้น้อยครั้ง
ให้สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์นี้ เพราะมันเป็นรอยยิ้มละมุนละไมที่ดูอ่อนหวาน
ซึ่งซาแมนธาจะยิ้มแบบนี้ให้กับอะไรก็ตามที่สำคัญและพิเศษสำหรับเธอจริงๆ เท่านั้น
และ พระเจ้า ก็คืออันดับหนึ่งเหนือทุกสิ่งทุกอย่างในใจของเธอเอง
หญิงสาวเดินเข้ามาตามทางเดินจนถึงด้านหน้าประตูบานใหญ่
มองเห็นแผ่นหลังของบาทหลวงท่านหนึ่ง--เธอรู้เพราะชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่
กำลังผิวปากเป็นทำนองเพลงเก่า และดูเหมือนกำลังทำการซ่อมแซ่มบานประตู
ด้วยเครื่องมือชนิดต่างๆ ที่วางอยู่ใกล้เคียงกัน
ซาแมนธาคลี่ยิ้มสุภาพ "...ให้หนูช่วยไหมคะคุณพ่อ" นั่นคือคำพูดแรกของเธอ
|
|
Alan
New Farmer
Posts: 482 
|
Post by Alan on Aug 7, 2017 19:08:26 GMT 7
ชายวัยกลางคนยืนอัดยาสูบอยู่ริมหน้าต่างห้องทำงานที่เปิดออกไปสู่ราวป่า ลมพัดเอากลิ่นไม้ซีดาร์ หญ้าและมอสเข้ามา ผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่เข้มข้นไปด้วยเบอร์การ์ม็อต เขาสูบเอาไอของมันเข้าปอดฟอดใหญ่ ก่อนดับบุหรี่ที่เหลือเกินครึ่งมวน
พอนึกถึงตอนที่ยังสูบจัด สมัยวัยรุ่นคึกคะนองนั่นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขาไม่น้อย แต่มันก็ให้บทเรียนมากพอที่จะไม่กลับไปทำอะไรโง่ๆ อีก
บาทหลวงบิดขี้เกียจ สูดลมหายใจ สลัดเรื่องราวในอดีตออกจากหัว หันขวับเดินย่ำส้นรองเท้าไปที่ประตูห้องทำงานเล็กที่อยู่ติดกับห้องสารภาพบาป
งานของเขาไม่ได้มีแค่เผยแพร่คำสอนของพระองค์ ยังมีหน้าที่อีกมากมายที่เขาต้องให้ในบ้านหลังใหญ่ หรือก็คือโบสถ์แห่งนี้
เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาพบว่าประตูใหญ่ตรงบริเวณทางเข้าเริ่มมีอาการชำรุด มันฝืดจนเด็กเล็กออกแรงผลักไม่ได้ ถ้าไม่อาศัยแรงผู้ใหญ่อย่างเขาเข้าไปช่วย กล่องเครื่องมือที่ตั้งไว้รกห้องถูกหยิบมาทำงานของมันทันที
‘เอี๊ยด..’
อย่างน้อยก็ยังพอเปิดได้
เขาแทรกตัวออกมาจากช่องเล็กของบานประตูเพื่อที่จะได้เป็นฝ่ายยืนอยู่ข้างนอก เพลงโปรดที่ฝังติดอยู่ในหัวถูกนำมาผิวปากเป็นทำนองอย่างที่ตัวเองชอบ ขณะเดียวกันกับการเริ่มลงมือซ่อมแซม
โบสถ์...
อลันกับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ไม่ใช่เส้นทางคู่ขนานกันมาตั้งแต่ยังวัยรุ่น
เขาเดินหนีออกจากเส้นทางของพระเจ้า เพราะพระองค์พิสูจน์แล้วว่าท่านทรงไม่ต่างจากซานตาครอสในวันคริสมาสตร์
เงยหน้ามองไม้กางเขนเหนือยอดหลังคากำลังตรึงร่างของพระผู้เป็นเจ้าในวันที่พระองค์ทรงสิ้นพระชนม์ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก หลากหลายความคิดวนเวียนอยู่ในหัว เหมือนภาพวิดีโอที่ถูกกรอซ้ำไปซ้ำมา อาจจะเป็นเพียงชั่ววิ หรือเนิ่นนานเป็นนาที เสียงผิวปากสูงต่ำฟังเป็นทำนอง ดึงตัวเขาเองกลับมาในปัจจุบัน
เตือนสติตนเองว่ายังคงมีภารกิจที่จำเป็นต้องทำอยู่ อาหารอีก 3 กล่องเริ่มเย็นชืดแต่ยังดีที่มันเป็นแค่ขนมหวาน
ตรงหน้าบานประตูคือชายวัยกลางคน กำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรสักอย่าง
อนุมานจากอุปกรณ์ในมือแล้วประตูทางเข้าโบสถ์คงมีปัญหาใหญ่
สองมือหิ้วกล่องอหารเดินเข้าไปหา ถามไถ่
"สวัสดีครับคุณพ่อ... มีอะไรพอให้ผมช่วยไหม?"
|
|
