✟ ภายในโบสถ์
Aug 23, 2017 11:43:41 GMT 7
Post by Father on Aug 23, 2017 11:43:41 GMT 7
เหมือนมีระฆังตีบอกว่า ‘ถึงเวลาทานอาหารแล้ว!’ ชาร์ลิซเงยหน้าขึ้นยิ้มเร็วๆ ให้บาทหลวงคาร์เตอร์
ก่อนจะลงมือใช้ส้อมตัดเค้กเนยสดเป็นก้อนเล็กๆ ที่ออกจะใหญ่เกินตัวไปเสียหน่อย
หญิงสาวก้มลงสูดกลิ่นหอมหวานของขนมหวานในมือ เอาเข้าปากก่อนจะเคี้ยวไม่ละเอียดนักแล้วรีบร้อนกลืนลงไปด้วยความหิว
ชาร์ลิซโยกตัวไปมาเล็กน้อยอย่างมีความสุขเหมือนทุกครั้งที่ได้ทานของถูกปาก
เป็นนิสัยที่เธอเองก็แก้ไม่หาย และไม่คิดจะแก้
เค้กนุ่มๆ ยังอยู่ในปากตอนที่เธอใช้ส้อมสีเงินชี้ๆ ลงไปยังก้อนเค้กที่เหลือราวๆ ¼ ของทั้งหมดที่อีกฝ่ายตัดแบ่งมาให้
“คุณพ่อทำให้หนูนึกถึงสวรรค์” เธอเว้นระยะเพื่อกลืนสิ่งที่เคี้ยวอยู่ลงไป ก่อนจะรีบร้อนพูดต่อราวกับอดทนรอไม่ไหว
“เหมือนสวรรค์เลยล่ะค่ะ อร่อยมากเลย หนูไม่ได้ชมเอาหน้านะ นี่พูดจริงๆ”
“เหมือนสวรรค์เลยล่ะค่ะ อร่อยมากเลย หนูไม่ได้ชมเอาหน้านะ นี่พูดจริงๆ”
เมื่อทานเข้าไปเสียเยอะ ส่วนที่เหลือเธอเพิ่งนึกได้ว่าความอร่อยแบบนี้ควรค่าแก่การละเลียดชิมมากแค่ไหน
ส้อมเล็กๆ ถึงได้เปลี่ยนจากการ ‘จ้วง’ มาเป็นการตัดเค้กชิ้นเล็กๆ
แล้วเอาเข้าปากเพื่อทำให้ก้อนเค้กที่ยังเหลืออยู่หมดช้าที่สุด พร้อมกับการชวนอีกฝ่ายคุยสัพเพเหระ
แล้วเอาเข้าปากเพื่อทำให้ก้อนเค้กที่ยังเหลืออยู่หมดช้าที่สุด พร้อมกับการชวนอีกฝ่ายคุยสัพเพเหระ
“คุณพ่ออยู่ที่นี่นานแล้วหรอคะ หนูหมายถึง เป็นบาทหลวงอยู่ที่นี่นานแล้วหรือเปล่า อืม...”
ดวงตาสีน้ำข้าวกลอกไปมาเหมือนทุกครั้งที่เธอใช้ความคิด ก่อนเบนลงมามองเศษขนมเค้กในจานแล้วยิ้มออกมา
“ทำขนมเก่งขนาดนี้ ถ้าไม่ทราบว่ามาจากคุณพ่อ
หนูอาจจะคิดว่ากำลังทานขนมในร้านเบเกอรี่สักร้านอยู่ คุณพ่อทำขนมเป็นงานอดิเรกหรอคะ?”
หนูอาจจะคิดว่ากำลังทานขนมในร้านเบเกอรี่สักร้านอยู่ คุณพ่อทำขนมเป็นงานอดิเรกหรอคะ?”
บอกตรงๆ ว่าคำชมเหล่านั้นทำให้คาร์เตอร์มีอาการเก้อเขินเล็กน้อย
ฝีมือเขาก็ไม่ได้ดีอะไรมาก แค่ทำตามสูตร แอบเติมนั่นนี่แบบตามใจชอบ
แต่ถ้าคนทานบอกอร่อย (บาทหลวงสังเกตจากท่าทีของเธอ
มีไม่กี่คนหรอกที่จะทานเค้กแล้วนึกถึงพระเจ้า ไม่นับตอนที่เขาเคยอดอาหารมาสองวัน)
คาร์เตอร์ก็จะเชื่ออย่างนั้น
“ขนมในร้านเบเกอรี่เลยหรือครับ ลูกเองก็พูดเกินไป” เขาหัวเราะ
ยื่นแก้วชาไปให้อีกฝ่าย หวังให้เธอทานคู่กับขนม “ส่วนเรื่องบาทหลวง
พ่อย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณสิบปีแล้วล่ะ จำวันที่แบบจริงจังไม่ได้
ช่วงแรกๆ ก็มีนับบ้าง แต่พอมีความสุข พ่อเองก็เลิกสนใจเรื่องเก่าๆ ไปเลย”
เขาย้ายมาอยู่ทีีลิตเติ้ลไอวี่วู๊ดนานแล้ว แต่ความรู้สึกเหมือนผ่านไปแค่ครู่เดียว
หลายคนที่เคยเห็นหน้าเห็นตาก็ย้ายออก คนใหม่ที่เข้ามาก็เริ่มทำความรู้จัก
อันที่จริง เขาพอจะเข้าใจชีวิตช่วงหนุ่มสาว ถึงจะไม่ได้ผ่านมันมาแบบคนเด็กกว่า
แต่ก็สมบุกสมบันไม่น้อย การปลีกตัวมาที่หมู่บ้านแห่งนี้ ไม่ว่าใครก็คงมีเหตุผลเป็นของตัวเอง
“อ้อ ส่วนขนมทานไปเลยก็ได้ครับ ถ้าอร่อยเดี๋ยวพ่อเอาใส่กล่องกลับให้ด้วยดีไหม”
ทีแรกคาเตอร์คิดว่าจะไม่ทัก แต่พอเห็นชาร์ลิซค่อยๆ ละเมียดละไม
คล้ายกับไม่อยากให้ขนมตรงหน้าหมด เขาเองที่ทานก้อนใหญ่คนเดียวไม่ไหว
เลยคิดว่าจะแบ่งให้คนตรงหน้านำกลับไปทานที่บ้านด้วย
และ สาบานได้เลยว่าที่คิดๆ ไม่ใช่เพราะว่าเธอชมว่าเขาทำอร่อย
แต่คาร์เตอร์เห็นคนทานมีความสุขต่างหาก
