|
|
Post by Father on Aug 9, 2017 18:23:58 GMT 7
"บาทหลวงคาร์เตอร์หรือ อืม.. แกอยู่ไหนกันนะ" คนเป็นบาทหลวงเอง พึมพำให้ชาวสวนคนใหม่ได้ยิน ผมมองชุดบาทหลวงของคนพูดพลางคิด คุณไม่ใช่เหรอบาทหลวง!! ตอนแรกไม่ได้สังเกต เห็นชุดไม่ชัดนึกว่าช่างซ่อมซะอีก
"หืม? เขาไม่อยู่งั้นเหรอครับ ว้า น่าเสียดายจัง ผมอุตส่าห์เอาสเต๊กเนื้อวัวมาให้ สงสัยคงต้องเอากลับซะแล้วสิ" เมื่อเขาไม่ยอมรับ ผมก็ขอแกล้งสักหน่อยน่า หึหึ ผมว่าพลางหยิบกล่องเนื้อวัวขึ้นมาเปิดให้กลิ่นของมันยั่วน้ำลายชายกลางคนตรงหน้า
บาทหลวงรู้สึกตลกนิดหน่อย เมื่ออีกฝ่ายทำอะไรเหมือนเด็กๆ
โดยการแกล้งเปิดกล่องอาหาร เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะต้องการอะไร
ดูเหมือนเขาขำขันกับท่าทาง มากกว่าจะหิวตามเด็กหนุ่มต้องการเสียอีก
แต่เอาเถอะ การแกล้งคน ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเหมือนกัน
"ถ้างั้นจะฝากของไว้ไหมครับ ?" |
|
|
|
Post by sinnorol on Aug 9, 2017 21:41:04 GMT 7
บาทหลวงรู้สึกตลกนิดหน่อย เมื่ออีกฝ่ายทำอะไรเหมือนเด็กๆ
โดยการแกล้งเปิดกล่องอาหาร เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะต้องการอะไร
ดูเหมือนเขาขำขันกับท่าทาง มากกว่าจะหิวตามเด็กหนุ่มต้องการเสียอีก
แต่เอาเถอะ การแกล้งคน ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเหมือนกัน
"ถ้างั้นจะฝากของไว้ไหมครับ ?" ผมหัวเราะนิดหน่อย ดูเหมือนว่าพ่อคาร์เตอร์จะขี้เล่นเหมือนกันนะ
"ไม่ฝากดีกว่าครับ อะ นี่ผมให้เลย
ของขวัญวันปีใหม่จากลุงแพชครับ หวังว่าพ่อจะชอบ
ถ้ามีงานอะไรอยากให้ผมช่วยก็บอกลุงแพชได้เลยนะครับ
ผมไม่รบกวนเวลาแล้วดีกว่า ลาล่ะครับ"
ผมปิดกล่องสเต๊กเนื้อวัวแล้วส่งให้กับมือพ่อคาร์เตอร์
ก่อนจะโบกมือลา แล้วเดินจากไป
"ทานให้อร่อยนะครับ" |
|
|
|
Post by Father on Aug 9, 2017 21:50:34 GMT 7
บาทหลวงรู้สึกตลกนิดหน่อย เมื่ออีกฝ่ายทำอะไรเหมือนเด็กๆ
โดยการแกล้งเปิดกล่องอาหาร เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะต้องการอะไร
ดูเหมือนเขาขำขันกับท่าทาง มากกว่าจะหิวตามเด็กหนุ่มต้องการเสียอีก
แต่เอาเถอะ การแกล้งคน ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเหมือนกัน
"ถ้างั้นจะฝากของไว้ไหมครับ ?" ผมหัวเราะนิดหน่อย ดูเหมือนว่าพ่อคาร์เตอร์จะขี้เล่นเหมือนกันนะ
"ไม่ฝากดีกว่าครับ อะ นี่ผมให้เลย
ของขวัญวันปีใหม่จากลุงแพชครับ หวังว่าพ่อจะชอบ
ถ้ามีงานอะไรอยากให้ผมช่วยก็บอกลุงแพชได้เลยนะครับ
ผมไม่รบกวนเวลาแล้วดีกว่า ลาล่ะครับ"
ผมปิดกล่องสเต๊กเนื้อวัวแล้วส่งให้กับมือพ่อคาร์เตอร์
ก่อนจะโบกมือลา แล้วเดินจากไป
"ทานให้อร่อยนะครับ" "สักครู่นะครับ” บาทหลวงวางมือจากประตู เขาก้มหาผ้าขนหนูมาเช็ดมือเพื่อความสะอาด ก่อนจะยื่นมือไปรับของจากคนตรงหน้า
สเต็กเนื้อวัวอย่างนั้นหรือ ?
เขาพยักหน้ารับ เป็นเชิงขอบใจ “ยังไงก็ต้องขอบใจสำหรับของขวัญ แล้วก็ที่เป็นธุระให้กับแพชตันด้วย ไปดีมาดี พระเจ้าอวยพรนะครับ”
LOVE POINT
Carter to Sinnorol : +2 LP
(ยังไม่รวมคะแนนของขวัญ)
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 12, 2017 11:55:30 GMT 7
ทั้งๆที่เป็นเช้าที่อากาศดีอีกวันของเมือง...แต่วันนี้มอร์เฟียสดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก
สองขายาวเดินตามทางไปยังประตูโบสถ์ เขาลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะผลักประตูเข้าไป
ชายหนุ่่มเดินไปยังเก้าอี้ตัวยาวแถวหน้าสุด ก่อนจะนั่งลง เขาก้มหน้าสวดมนต์ในใจอย่างเงียบๆ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับลูกด้วย..."
เขาหมายถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เข้าป่าไปเจอกระตุ่ย...รู้ตัวอีกทีก็ฟื้นมาอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว
และเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้แผนต่างๆที่เขาวางไว้ว่าจะทำเมื่อวานต้องล้มเลิกไป เลยอดน้อยใจพระเจ้านิดๆไม่ได้ |
|
|
|
Post by Father on Aug 12, 2017 12:46:03 GMT 7
ทั้งๆที่เป็นเช้าที่อากาศดีอีกวันของเมือง...แต่วันนี้มอร์เฟียสดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก
สองขายาวเดินตามทางไปยังประตูโบสถ์ เขาลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะผลักประตูเข้าไป
ชายหนุ่่มเดินไปยังเก้าอี้ตัวยาวแถวหน้าสุด ก่อนจะนั่งลง เขาก้มหน้าสวดมนต์ในใจอย่างเงียบๆ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับลูกด้วย..."
เขาหมายถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เข้าป่าไปเจอกระตุ่ย...รู้ตัวอีกทีก็ฟื้นมาอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว
และเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้แผนต่างๆที่เขาวางไว้ว่าจะทำเมื่อวานต้องล้มเลิกไป เลยอดน้อยใจพระเจ้านิดๆไม่ได้ เป็นปกติในช่วงวันเสาร์ที่คาร์เตอร์จะฝังตัวอยู่ในห้องทำงาน ชงชาร้อน และถ้าไม่ทวนพระคัมภีร์ เขาก็จะอ่านหนังสือเล่มที่ชอบ อันที่จริงมันก็ออกจะดูน่าเบื่อไปบ้างสำหรับการอ่านหนังสือเล่มเดิมซ้ำไปมา แต่ชายวัยกลางคนก็ทำมาตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยรุ่น คล้ายกับติดสิสัยเก่า
อย่างบทที่สาม ตัวเอกจะเริ่มลงมือออกปฏิบัติการคนเดียว โดยไม่ยอมบอกกล่าวกับเพื่อนในทีม มันค่อนข้างเป็นการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผล ซึ่งเขาจะโดนด่าในบทต่อไปว่าโง่เง่าแค่ไหน แต่ก่อนที่จะถึงหน้ากระดาษใหม่นั้น
คาร์เตอร์ได้ยินเสียงประตูโบสถ์เปิดออก เสียงฝืดของบานพับยังแก้ไม่หาย ทำให้รู้ว่าต้องวางหนังสือเล่มโปรด ตอนนี้คงมีใครสักคนต้องการความช่วยเหลือ
ชายวัยกลางคนลุกยืน จัดชุดตัวเองให้กระชับเรียบร้อย เขาเดินออกจากห้องที่อยู่ภายหลังแท่นพิธีขนาดใหญ่ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพึมพำ ตัดพ้อถึงพระเจ้า
พอเดินเข้าไปใกล้อีกนิด คาร์เตอร์ไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายที่กำลังหลับตาอธิษฐาน เขาจึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มอย่างสงบ
ดูเหมือนมอร์เฟียส คนสวนใหม่ของแพชตันคงจะมีเรื่องทุกข์ใจไม่น้อย |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 12, 2017 13:06:27 GMT 7
ทั้งๆที่เป็นเช้าที่อากาศดีอีกวันของเมือง...แต่วันนี้มอร์เฟียสดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก
สองขายาวเดินตามทางไปยังประตูโบสถ์ เขาลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะผลักประตูเข้าไป
ชายหนุ่่มเดินไปยังเก้าอี้ตัวยาวแถวหน้าสุด ก่อนจะนั่งลง เขาก้มหน้าสวดมนต์ในใจอย่างเงียบๆ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับลูกด้วย..."
เขาหมายถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เข้าป่าไปเจอกระตุ่ย...รู้ตัวอีกทีก็ฟื้นมาอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว
และเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้แผนต่างๆที่เขาวางไว้ว่าจะทำเมื่อวานต้องล้มเลิกไป เลยอดน้อยใจพระเจ้านิดๆไม่ได้ เป็นปกติในช่วงวันเสาร์ที่คาร์เตอร์จะฝังตัวอยู่ในห้องทำงาน ชงชาร้อน และถ้าไม่ทวนพระคัมภีร์ เขาก็จะอ่านหนังสือเล่มที่ชอบ อันที่จริงมันก็ออกจะดูน่าเบื่อไปบ้างสำหรับการอ่านหนังสือเล่มเดิมซ้ำไปมา แต่ชายวัยกลางคนก็ทำมาตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยรุ่น คล้ายกับติดสิสัยเก่า
อย่างบทที่สาม ตัวเอกจะเริ่มลงมือออกปฏิบัติการคนเดียว โดยไม่ยอมบอกกล่าวกับเพื่อนในทีม มันค่อนข้างเป็นการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผล ซึ่งเขาจะโดนด่าในบทต่อไปว่าโง่เง่าแค่ไหน แต่ก่อนที่จะถึงหน้ากระดาษใหม่นั้น
คาร์เตอร์ได้ยินเสียงประตูโบสถ์เปิดออก เสียงฝืดของบานพับยังแก้ไม่หาย ทำให้รู้ว่าต้องวางหนังสือเล่มโปรด ตอนนี้คงมีใครสักคนต้องการความช่วยเหลือ
ชายวัยกลางคนลุกยืน จัดชุดตัวเองให้กระชับเรียบร้อย เขาเดินออกจากห้องที่อยู่ภายหลังแท่นพิธีขนาดใหญ่ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพึมพำ ตัดพ้อถึงพระเจ้า
พอเดินเข้าไปใกล้อีกนิด คาร์เตอร์ไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายที่กำลังหลับตาอธิษฐาน เขาจึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มอย่างสงบ
ดูเหมือนมอร์เฟียส คนสวนใหม่ของแพชตันคงจะมีเรื่องทุกข์ใจไม่น้อย
เมื่อลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นบาทหลวงประจำโบสถ์นั่งอยู่ข้างๆ เขาหันไปหาอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้
"สวัสดีครับพ่อ.."
ชายหนุ่มกล่าวทักทายอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด ทั้งๆที่เกริ่นบอกอีกฝ่ายไว้แล้วแท้ๆ
"ขอโทษนะครับที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด...ผมไปหาของป่าแล้วสลบน่ะครับ
ไม่รู้จะว่าโชคดีหรือโชคร้าย...ตอนฟื้นเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า"
มอร์เฟียสเว้นช่วงไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่ออย่างขำๆ
"...แต่เที่ยงวันอังคารคงได้กินปลากันอีกรอบล่ะครับ"
น่าแปลก...พอได้คุยกับอีกฝ่าย อารมณ์ของเขาก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาเล็กน้อย
|
|
|
|
Post by Father on Aug 12, 2017 13:23:10 GMT 7
เป็นปกติในช่วงวันเสาร์ที่คาร์เตอร์จะฝังตัวอยู่ในห้องทำงาน ชงชาร้อน และถ้าไม่ทวนพระคัมภีร์ เขาก็จะอ่านหนังสือเล่มที่ชอบ อันที่จริงมันก็ออกจะดูน่าเบื่อไปบ้างสำหรับการอ่านหนังสือเล่มเดิมซ้ำไปมา แต่ชายวัยกลางคนก็ทำมาตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยรุ่น คล้ายกับติดสิสัยเก่า
อย่างบทที่สาม ตัวเอกจะเริ่มลงมือออกปฏิบัติการคนเดียว โดยไม่ยอมบอกกล่าวกับเพื่อนในทีม มันค่อนข้างเป็นการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผล ซึ่งเขาจะโดนด่าในบทต่อไปว่าโง่เง่าแค่ไหน แต่ก่อนที่จะถึงหน้ากระดาษใหม่นั้น
คาร์เตอร์ได้ยินเสียงประตูโบสถ์เปิดออก เสียงฝืดของบานพับยังแก้ไม่หาย ทำให้รู้ว่าต้องวางหนังสือเล่มโปรด ตอนนี้คงมีใครสักคนต้องการความช่วยเหลือ
ชายวัยกลางคนลุกยืน จัดชุดตัวเองให้กระชับเรียบร้อย เขาเดินออกจากห้องที่อยู่ภายหลังแท่นพิธีขนาดใหญ่ ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพึมพำ ตัดพ้อถึงพระเจ้า
พอเดินเข้าไปใกล้อีกนิด คาร์เตอร์ไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายที่กำลังหลับตาอธิษฐาน เขาจึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มอย่างสงบ
ดูเหมือนมอร์เฟียส คนสวนใหม่ของแพชตันคงจะมีเรื่องทุกข์ใจไม่น้อย
เมื่อลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นบาทหลวงประจำโบสถ์นั่งอยู่ข้างๆ เขาหันไปหาอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้
"สวัสดีครับพ่อ.."
ชายหนุ่มกล่าวทักทายอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด ทั้งๆที่เกริ่นบอกอีกฝ่ายไว้แล้วแท้ๆ
"ขอโทษนะครับที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด...ผมไปหาของป่าแล้วสลบน่ะครับ
ไม่รู้จะว่าโชคดีหรือโชคร้าย...ตอนฟื้นเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า"
มอร์เฟียสเว้นช่วงไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่ออย่างขำๆ
"...แต่เที่ยงวันอังคารคงได้กินปลากันอีกรอบล่ะครับ"
น่าแปลก...พอได้คุยกับอีกฝ่าย อารมณ์ของเขาก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาเล็กน้อย
ชายวัยกลางคนมองไม้กางเขนบนแท่นพิธี สลับกับใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย ดูเหมือนคนข้างกายเขาจะทุกข์ใจไม่น้อยสำหรับอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ตัวคาร์เตอร์เองก็ไม่ได้คิดจะซ้ำเติมอะไร อันที่จริงเขาแทบไม่ถือสาหาความเลยด้วยซ้ำ
“มันก็ไม่ใช่ความผิดของลูกซะทีเดียวนี่ อย่าโทษตัวเองเลย” บาทหลวงกล่าวปลอบใจมอร์เฟียส “บางเรื่องเราก็ควบคุมมันไม่ได้หรอก จริงไหม”
เขาไม่อยากให้บรรยากาศหดหู่เกินไป จึงพยายามยกเรื่องผ่อนคลายมาพูด “อย่างน้อยลูกก็ยังเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า อันที่จริง พ่อก็อยากลองหลับไป แล้วตื่นมาพบอะไรแบบนั้นบ้างนะ” คาร์เตอร์พูดอย่างหยอกล้อ “ก็ว่าไปเนอะ”
พอเห็นชายหนุ่มเริ่มอารมณ์ดี คนเป็นบาทหลวงก็พอจะเบาใจได้บ้าง “วันก่อนเห็นอยากไปชายหาด ไหนจะชอบตกปลามาฝากอีก
ลูกชอบทะเลหรือมอร์เฟียส ?" |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 12, 2017 13:46:51 GMT 7
เมื่อลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นบาทหลวงประจำโบสถ์นั่งอยู่ข้างๆ เขาหันไปหาอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้
"สวัสดีครับพ่อ.."
ชายหนุ่มกล่าวทักทายอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด ทั้งๆที่เกริ่นบอกอีกฝ่ายไว้แล้วแท้ๆ
"ขอโทษนะครับที่เมื่อวานไม่ได้ไปชายหาด...ผมไปหาของป่าแล้วสลบน่ะครับ
ไม่รู้จะว่าโชคดีหรือโชคร้าย...ตอนฟื้นเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า"
มอร์เฟียสเว้นช่วงไปเล็กน้อยแล้วกล่าวต่ออย่างขำๆ
"...แต่เที่ยงวันอังคารคงได้กินปลากันอีกรอบล่ะครับ"
น่าแปลก...พอได้คุยกับอีกฝ่าย อารมณ์ของเขาก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาเล็กน้อย
ชายวัยกลางคนมองไม้กางเขนบนแท่นพิธี สลับกับใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย ดูเหมือนคนข้างกายเขาจะทุกข์ใจไม่น้อยสำหรับอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ตัวคาร์เตอร์เองก็ไม่ได้คิดจะซ้ำเติมอะไร อันที่จริงเขาแทบไม่ถือสาหาความเลยด้วยซ้ำ
“มันก็ไม่ใช่ความผิดของลูกซะทีเดียวนี่ อย่าโทษตัวเองเลย” บาทหลวงกล่าวปลอบใจมอร์เฟียส “บางเรื่องเราก็ควบคุมมันไม่ได้หรอก จริงไหม”
เขาไม่อยากให้บรรยากาศหดหู่เกินไป จึงพยายามยกเรื่องผ่อนคลายมาพูด “อย่างน้อยลูกก็ยังเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า อันที่จริง พ่อก็อยากลองหลับไป แล้วตื่นมาพบอะไรแบบนั้นบ้างนะ” คาร์เตอร์พูดอย่างหยอกล้อ “ก็ว่าไปเนอะ”
พอเห็นชายหนุ่มเริ่มอารมณ์ดี คนเป็นบาทหลวงก็พอจะเบาใจได้บ้าง “วันก่อนเห็นอยากไปชายหาด ไหนจะชอบตกปลามาฝากอีก
ลูกชอบทะเลหรือมอร์เฟียส ?" "ไม่ดีหรอกครับพ่อ ตื่นมาก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลตั้งร้อยนึง ไม่คุ้มนา"
มอร์เฟียสหัวเราะเบาๆเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าอยากลองเจอดูบ้าง
"ใช่ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าเขาชอบทะเล
"โดยเฉพาะวันที่อากาศดี...แดดอุ่นๆ มีลมพัดกลิ่นไอทะเลลอยมา รู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลาย"
เขาพูดพลางหลับตานึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองได้ไปนั่งอยู่ที่ชายหาด ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชอบ
"แล้ว...พ่อชอบรึเปล่าครับ?"
ชายหนุ่มลองถามอีกฝ่ายกลับดูบ้าง
|
|
|
|
Post by Father on Aug 12, 2017 14:51:15 GMT 7
ชายวัยกลางคนมองไม้กางเขนบนแท่นพิธี สลับกับใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย ดูเหมือนคนข้างกายเขาจะทุกข์ใจไม่น้อยสำหรับอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ตัวคาร์เตอร์เองก็ไม่ได้คิดจะซ้ำเติมอะไร อันที่จริงเขาแทบไม่ถือสาหาความเลยด้วยซ้ำ
“มันก็ไม่ใช่ความผิดของลูกซะทีเดียวนี่ อย่าโทษตัวเองเลย” บาทหลวงกล่าวปลอบใจมอร์เฟียส “บางเรื่องเราก็ควบคุมมันไม่ได้หรอก จริงไหม”
เขาไม่อยากให้บรรยากาศหดหู่เกินไป จึงพยายามยกเรื่องผ่อนคลายมาพูด “อย่างน้อยลูกก็ยังเจอทองคำอยู่ในกระเป๋า อันที่จริง พ่อก็อยากลองหลับไป แล้วตื่นมาพบอะไรแบบนั้นบ้างนะ” คาร์เตอร์พูดอย่างหยอกล้อ “ก็ว่าไปเนอะ”
พอเห็นชายหนุ่มเริ่มอารมณ์ดี คนเป็นบาทหลวงก็พอจะเบาใจได้บ้าง “วันก่อนเห็นอยากไปชายหาด ไหนจะชอบตกปลามาฝากอีก
ลูกชอบทะเลหรือมอร์เฟียส ?" "ไม่ดีหรอกครับพ่อ ตื่นมาก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลตั้งร้อยนึง ไม่คุ้มนา"
มอร์เฟียสหัวเราะเบาๆเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าอยากลองเจอดูบ้าง
"ใช่ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าเขาชอบทะเล
"โดยเฉพาะวันที่อากาศดี...แดดอุ่นๆ มีลมพัดกลิ่นไอทะเลลอยมา รู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลาย"
เขาพูดพลางหลับตานึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองได้ไปนั่งอยู่ที่ชายหาด ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชอบ
"แล้ว...พ่อชอบรึเปล่าครับ?"
ชายหนุ่มลองถามอีกฝ่ายกลับดูบ้าง
คาร์เตอร์หลับตา เขาพอจะนึกภาพตามที่อีกฝ่ายพรรณาถึงทะเลออก ชายวัยกลางคนค่อนข้างชอบอิสระเวลายืนมองพระอาทิตย์ตก มันใกล้เสียจนคิดว่าแค่อึดใจเดียว เขาก็สามารถคว้าทินกรนั้นไว้ได้ แต่ในขณะที่เกลียวคลื่นซัดมาโดนปลายเท้า คาร์เตอร์ก็หลุดจากภวังค์ ว่าเขายังไม่เป็นอิสระจากลมทะเล
บาทหลวงลืมตา เงียบไปครู่หนึ่ง “จะว่าชอบไหม..” เขาหันไปสบตาอีกฝ่าย เพื่อที่จะได้ไม่เสียมารยาทในการตอบคำถาม “ก็ชอบนะครับ”
ว่าแล้วก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเสียให้ได้ แต่ในความจริง พวกเขาทั้งคู่ยังนั่งกันอยู่ในโบสถ์ คาร์เตอร์ระบายยิ้ม “สบายใจแล้วสินะตอนนี้” |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 12, 2017 15:13:29 GMT 7
"ไม่ดีหรอกครับพ่อ ตื่นมาก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลตั้งร้อยนึง ไม่คุ้มนา"
มอร์เฟียสหัวเราะเบาๆเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าอยากลองเจอดูบ้าง
"ใช่ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าเขาชอบทะเล
"โดยเฉพาะวันที่อากาศดี...แดดอุ่นๆ มีลมพัดกลิ่นไอทะเลลอยมา รู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลาย"
เขาพูดพลางหลับตานึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองได้ไปนั่งอยู่ที่ชายหาด ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชอบ
"แล้ว...พ่อชอบรึเปล่าครับ?"
ชายหนุ่มลองถามอีกฝ่ายกลับดูบ้าง
คาร์เตอร์หลับตา เขาพอจะนึกภาพตามที่อีกฝ่ายพรรณาถึงทะเลออก ชายวัยกลางคนค่อนข้างชอบอิสระเวลายืนมองพระอาทิตย์ตก มันใกล้เสียจนคิดว่าแค่อึดใจเดียว เขาก็สามารถคว้าทินกรนั้นไว้ได้ แต่ในขณะที่เกลียวคลื่นซัดมาโดนปลายเท้า คาร์เตอร์ก็หลุดจากภวังค์ ว่าเขายังไม่เป็นอิสระจากลมทะเล
บาทหลวงลืมตา เงียบไปครู่หนึ่ง “จะว่าชอบไหม..” เขาหันไปสบตาอีกฝ่าย เพื่อที่จะได้ไม่เสียมารยาทในการตอบคำถาม “ก็ชอบนะครับ”
ว่าแล้วก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเสียให้ได้ แต่ในความจริง พวกเขาทั้งคู่ยังนั่งกันอยู่ในโบสถ์ คาร์เตอร์ระบายยิ้ม “สบายใจแล้วสินะตอนนี้”
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบ...ทะเลเหมือนกัน
มอร์เฟียสเงียบไปเล็กน้อยเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ ชวนดีไหมนะ...
เขารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดสิ่งที่คิดออกมา
"บ่ายวันศุกร์หน้า...ไปทะเลกันไหมครับ?"
...ลองชวนดูคงไม่เสียหายมั้ง...?
แต่เหมือนเขาจะคิดนานไปหน่อย เพราะอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาพอดี เขาเลือกที่จะตอบคำถามของบาทหลวงก่อน
"พอได้คุยกับพ่อ...ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ"
เขาสบตาอีกฝ่ายกลับขณะตอบคำถาม พร้อมกับส่งยิ้มนิดๆให้
|
|
|
|
Post by Father on Aug 12, 2017 18:18:53 GMT 7
คาร์เตอร์หลับตา เขาพอจะนึกภาพตามที่อีกฝ่ายพรรณาถึงทะเลออก ชายวัยกลางคนค่อนข้างชอบอิสระเวลายืนมองพระอาทิตย์ตก มันใกล้เสียจนคิดว่าแค่อึดใจเดียว เขาก็สามารถคว้าทินกรนั้นไว้ได้ แต่ในขณะที่เกลียวคลื่นซัดมาโดนปลายเท้า คาร์เตอร์ก็หลุดจากภวังค์ ว่าเขายังไม่เป็นอิสระจากลมทะเล
บาทหลวงลืมตา เงียบไปครู่หนึ่ง “จะว่าชอบไหม..” เขาหันไปสบตาอีกฝ่าย เพื่อที่จะได้ไม่เสียมารยาทในการตอบคำถาม “ก็ชอบนะครับ”
ว่าแล้วก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศเสียให้ได้ แต่ในความจริง พวกเขาทั้งคู่ยังนั่งกันอยู่ในโบสถ์ คาร์เตอร์ระบายยิ้ม “สบายใจแล้วสินะตอนนี้”
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบ...ทะเลเหมือนกัน
มอร์เฟียสเงียบไปเล็กน้อยเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ ชวนดีไหมนะ...
เขารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดสิ่งที่คิดออกมา
"บ่ายวันศุกร์หน้า...ไปทะเลกันไหมครับ?"
...ลองชวนดูคงไม่เสียหายมั้ง...?
แต่เหมือนเขาจะคิดนานไปหน่อย เพราะอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาพอดี เขาเลือกที่จะตอบคำถามของบาทหลวงก่อน
"พอได้คุยกับพ่อ...ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ"
เขาสบตาอีกฝ่ายกลับขณะตอบคำถาม พร้อมกับส่งยิ้มนิดๆให้
แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่นาที แต่ถ้าทำให้คนคนหนึ่ง ผ่านช่วงเวลาแย่ๆ ไปได้ ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจสำหรับคนเป็นบาทหลวง
คาร์เตอร์ได้ยินคำชวนของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ได้ตอบคำถามในที เขาไม่แน่ใจว่าวันศุกร์หน้า สภาพอากาศจะเป็นอย่างไร ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืม.. ศุกร์หน้าหรือครับ”
จ้องแท่นพิธีไปก็เท่านั้น เยซูคงไม่ออกมาตอบคำถามแทนเขา ขณะเดียวกัน คาร์เตอร์ก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกช่องทางที่สามารถติดต่อกันได้ง่ายๆ ในระยะเวลาอันแสนกระชั้นชิด ของบางอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ก็ดูจะมีประโยชน์เช่นกัน
“พ่อไม่แน่ใจว่าฝนจะตกรึเปล่า ลมทะเลบางทีก็ไว้ใจไม่ค่อยได้” เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ว่า ไอนี่น่ะ ลูกมีมันรึเปล่า” คาร์เตอร์ทำท่าล้วงกระเป๋า แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้พกติดตัวออกมาด้วย ก็แน่ล่ะ ในเมื่อไม่ค่อยได้ใช้นี่ “มันคงวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ไม่ก็ที่ไหนสักแห่ง” เขาแก้ตัว แค่นยิ้ม
“เพจเจอร์น่ะ ลูกมีไหม ?” |
|
|
|
Post by morpheus on Aug 12, 2017 19:17:54 GMT 7
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบ...ทะเลเหมือนกัน
มอร์เฟียสเงียบไปเล็กน้อยเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ ชวนดีไหมนะ...
เขารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดสิ่งที่คิดออกมา
"บ่ายวันศุกร์หน้า...ไปทะเลกันไหมครับ?"
...ลองชวนดูคงไม่เสียหายมั้ง...?
แต่เหมือนเขาจะคิดนานไปหน่อย เพราะอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาพอดี เขาเลือกที่จะตอบคำถามของบาทหลวงก่อน
"พอได้คุยกับพ่อ...ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ"
เขาสบตาอีกฝ่ายกลับขณะตอบคำถาม พร้อมกับส่งยิ้มนิดๆให้
แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่นาที แต่ถ้าทำให้คนคนหนึ่ง ผ่านช่วงเวลาแย่ๆ ไปได้ ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจสำหรับคนเป็นบาทหลวง
คาร์เตอร์ได้ยินคำชวนของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ได้ตอบคำถามในที เขาไม่แน่ใจว่าวันศุกร์หน้า สภาพอากาศจะเป็นอย่างไร ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืม.. ศุกร์หน้าหรือครับ”
จ้องแท่นพิธีไปก็เท่านั้น เยซูคงไม่ออกมาตอบคำถามแทนเขา ขณะเดียวกัน คาร์เตอร์ก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกช่องทางที่สามารถติดต่อกันได้ง่ายๆ ในระยะเวลาอันแสนกระชั้นชิด ของบางอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ก็ดูจะมีประโยชน์เช่นกัน
“พ่อไม่แน่ใจว่าฝนจะตกรึเปล่า ลมทะเลบางทีก็ไว้ใจไม่ค่อยได้” เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ว่า ไอนี่น่ะ ลูกมีมันรึเปล่า” คาร์เตอร์ทำท่าล้วงกระเป๋า แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้พกติดตัวออกมาด้วย ก็แน่ล่ะ ในเมื่อไม่ค่อยได้ใช้นี่ “มันคงวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ไม่ก็ที่ไหนสักแห่ง” เขาแก้ตัว แค่นยิ้ม
“เพจเจอร์น่ะ ลูกมีไหม ?”
"อะไรเหรอครับ?"
เขารอดูว่าอีกฝ่ายจะล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋า
ท่าทางหาของแต่เหมือนจะหาไม่เจอเสียอย่างนั้น ทำให้มอร์เฟียสหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
เมื่ออีกฝ่ายหยุดหาและเปลี่ยนมาถามแทน ชายหนุ่มถึงรู้ว่าบาทหลวงหมายถึงเพจเจอร์
"มีครับ เพิ่งได้มาวันนี้เลย..."
พูดจบก็เหมือนจะนึกอะไรได้ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
"เดี๋ยวผมต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะครับ งานวันนี้ยังไม่เรียบร้อยเลย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
เขาหมายถึงพิธีมิสซาที่โบสถ์ในเช้าวันพรุ่งนี้
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย พลางยื่นมือไปรอรับเบอร์เพจเจอร์ที่อีกฝ่ายน่าจะจดใส่กระดาษให้
"เอ้อ...เกือบลืมไป เบอร์เพจด้วยครับบ"
|
|
|
|
Post by Father on Aug 12, 2017 20:03:09 GMT 7
แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่นาที แต่ถ้าทำให้คนคนหนึ่ง ผ่านช่วงเวลาแย่ๆ ไปได้ ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจสำหรับคนเป็นบาทหลวง
คาร์เตอร์ได้ยินคำชวนของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ได้ตอบคำถามในที เขาไม่แน่ใจว่าวันศุกร์หน้า สภาพอากาศจะเป็นอย่างไร ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืม.. ศุกร์หน้าหรือครับ”
จ้องแท่นพิธีไปก็เท่านั้น เยซูคงไม่ออกมาตอบคำถามแทนเขา ขณะเดียวกัน คาร์เตอร์ก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกช่องทางที่สามารถติดต่อกันได้ง่ายๆ ในระยะเวลาอันแสนกระชั้นชิด ของบางอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ก็ดูจะมีประโยชน์เช่นกัน
“พ่อไม่แน่ใจว่าฝนจะตกรึเปล่า ลมทะเลบางทีก็ไว้ใจไม่ค่อยได้” เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ว่า ไอนี่น่ะ ลูกมีมันรึเปล่า” คาร์เตอร์ทำท่าล้วงกระเป๋า แต่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้พกติดตัวออกมาด้วย ก็แน่ล่ะ ในเมื่อไม่ค่อยได้ใช้นี่ “มันคงวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ไม่ก็ที่ไหนสักแห่ง” เขาแก้ตัว แค่นยิ้ม
“เพจเจอร์น่ะ ลูกมีไหม ?”
"อะไรเหรอครับ?"
เขารอดูว่าอีกฝ่ายจะล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋า
ท่าทางหาของแต่เหมือนจะหาไม่เจอเสียอย่างนั้น ทำให้มอร์เฟียสหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
เมื่ออีกฝ่ายหยุดหาและเปลี่ยนมาถามแทน ชายหนุ่มถึงรู้ว่าบาทหลวงหมายถึงเพจเจอร์
"มีครับ เพิ่งได้มาวันนี้เลย..."
พูดจบก็เหมือนจะนึกอะไรได้ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
"เดี๋ยวผมต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะครับ งานวันนี้ยังไม่เรียบร้อยเลย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
เขาหมายถึงพิธีมิสซาที่โบสถ์ในเช้าวันพรุ่งนี้
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย พลางยื่นมือไปรอรับเบอร์เพจเจอร์ที่อีกฝ่ายน่าจะจดใส่กระดาษให้
"เอ้อ...เกือบลืมไป เบอร์เพจด้วยครับบ"
โชคดีที่ชุดบาทหลวงถูกออกแบบให้มีช่องใส่ของพอที่จะให้ใส่ดินสอแท่งเล็ก เขาควักกระเป๋า จดลายมือหวัดๆ เป็นตัวเลขสี่ตัวลงบนแผ่นกระดาษ ทวนซ้ำในใจอีกทีว่าคงจำไม่ผิด ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่ายรับเก็บไว้
หมดเวลาสำหรับวันนี้ คนข้างกายเขาดูเหมือนจะได้รับความสบายใจเต็มที่ แต่ในที่สุด เวลาของการทำงานก็คืบคลานมาถึง
คนเป็นบาทหลวงจึงอาสาเดินไปส่งที่หน้าประตูโบสถ์ โดยไม่ลืมที่จะกล่าวบอกลา “เรื่องงานก็ไม่ต้องคิดมากนะครับ
คิดซะว่าพระองค์กำลังส่งบททดสอบมาให้เรา ยังไงก็ไปดีมาดีนะลูก
พระเจ้าอวยพร”
LOVE POINT Carter to Morpheus : +5 LP
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 13, 2017 10:32:20 GMT 7
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่สำหรับมอร์เฟียส ที่จะพาตัวเองลุกออกมาจากเตียงตอนเช้าวันอาทิตย์
แต่วันนี้เขาก็ทำมันสำเร็จจนได้...
ชายหนุ่มเดินทางมาถึงโบสถ์ประจำเมืองก่อนพิธีมิสซาจะเริ่มเล็กน้อย
แต่ก็มีชาวเมืองไม่น้อยที่มาเช้ากว่าเขา โชคดีที่มีที่นั่งแถวหน้าสุดเหลืออยู่หนึ่งที่พอดิบพอดี
เขาเห็นบาทหลวงประจำโบสถ์แล้ว แต่ก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มทักทาย เพราะอีกฝ่ายคงยุ่งอยู่กับการเตรียมพิธี
หลังเสร็จพิธีค่อยเข้าไปทักคงไม่สาย |
|
|
|
Post by Father on Aug 13, 2017 13:10:19 GMT 7
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่สำหรับมอร์เฟียส ที่จะพาตัวเองลุกออกมาจากเตียงตอนเช้าวันอาทิตย์
แต่วันนี้เขาก็ทำมันสำเร็จจนได้...
ชายหนุ่มเดินทางมาถึงโบสถ์ประจำเมืองก่อนพิธีมิสซาจะเริ่มเล็กน้อย
แต่ก็มีชาวเมืองไม่น้อยที่มาเช้ากว่าเขา โชคดีที่มีที่นั่งแถวหน้าสุดเหลืออยู่หนึ่งที่พอดิบพอดี
เขาเห็นบาทหลวงประจำโบสถ์แล้ว แต่ก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มทักทาย เพราะอีกฝ่ายคงยุ่งอยู่กับการเตรียมพิธี
หลังเสร็จพิธีค่อยเข้าไปทักคงไม่สาย สิ่งหนึ่งที่คาร์เตอร์ค่อนข้างชอบในการอยู่ห่างไกลจากความเจริญ คือผู้คนในชนบทดูจะเข้าหาพระเจ้ามากกว่าคนเมือง แต่อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นแค่การอนุมานของเขา ตัวของบาทหลวงไม่มีสิทธิไปตัดสินใครอยู่แล้ว
ลมพัดเย็นสบาย ผ่านผ้าม่านในตอนตื่น ทำให้ชายวัยกลางคนนึกถึงคําพยากรณ์เมื่อยี่สิบปีก่อน ผู้เผยพระวจนะท่านหนึ่งพยากรณ์ว่า เราจะเป็นดั่งดาเนียล อีกท่านบอกว่า เราจะเป็นดั่งดาวิด ซึ่งคาร์เตอร์เองก็ชอบทั้งสอง เขาจึงอยากกล่าวมันออกมาในเช้าวันนี้
“เมื่อฉันเป็นดาวิด พระองค์ผู้เป็นเจ้าทรงเลี้ยงดู ‘ฉัน’ ดั่งเลี้ยงแกะ พระองค์ทรงให้ ‘ฉัน’ นอนลงในทุ่งหญ้าเขียวสด และนำ ‘ฉัน’ มายังริมน้ำสงบ พระองค์ทรงฟื้นฟูจิตวิญญาณของฉัน” เป็นธรรมดา ที่จะมีคนเข้าออกระหว่างพิธี แม้ว่าจะพบได้น้อย แต่คาร์เตอร์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาส่งยิ้มทักทายให้มอร์เฟียส ชายหนุ่มที่พึ่งเจอไปวานก่อน เขาบอกว่าจะมาหาพระองค์ แล้วก็ทำตามคำพูดจริงๆ
“แม้ ‘ฉัน’ เดินผ่านหุบเขาเงาแห่งความตาย ‘ฉัน’ ก็จะไม่หวาดกลัว เพราะพระองค์ทรงอยู่กับ ‘ฉัน’ และทรงปกป้องนำทาง ‘ฉัน’ พระองค์ทรงจัดเตรียมอาหารต่อหน้าศัตรูของ ‘ฉัน’ และเจิมศีรษะของ ‘ฉัน’ และฉันรู้ว่า ความรักกับความดีของพระองค์จะอยู่กับ ‘ฉัน’ ปกป้องตลอดชั่วชีวิต เพื่อนำ ‘ฉัน’ ไปสู่บ้านของพระองค์ชั่วนิรันด์”
ถือว่าเป็นที่น่าพึงใจสำหรับคาร์เตอร์
บาทหลวงคนทำพิธีด้วยความสบายกาย สบายใจในการได้ใกล้ชิดพระองค์ เพลินเสียจนแค่กระพริบตา เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า พิธีกำลังจะจบลง
|
|
