🌻 ทุ่งดอกทานตะวัน

"เหมือนฉันเลยนะ ตอนนั้นฉันฝึกเล่นดนตรีครั้งแรก"
เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอ พึ่งรู้ตอนนี้ว่าอีกฝ่ายก็เล่นดนตรีเหมือนกัน

“โดนหาว่าเล่นแบบไร้อารมณ์เหรอครับ” เขาพูดขำๆ และอดยิ้มตามไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายหัวเราะคิกคักออกมา
อยากจะถามต่อว่าเล่นดนตรีชนิดไหน แต่ก็เก็บไว้ก่อน รู้สึกไม่อย่าขัดการเล่าเรื่องของคนตรงหน้าเท่าไร
"ฮิฮิ ตอนนั้นอ่อนหัดมากเลยล่ะ แต่เดี๋ยวก็จะพบ"

เธอถอดแว่นตัวเองมาเช็ด ก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มแก้มเขา
แนชชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกสัมผัสแบบไม่ทันตั้งตัว แต่เขาก็ไม่ได้ปัดออก

"นายก็เหมือนกันแนช ไม่มีใครไร้จินตนาการไปตลอดหรอกนะ"

เสียงหัวเราะของเธอ กับรอยยิ้มกว้างนั่นกำลังทำให้เขาตาพร่า
ความสดใสของผู้หญิงตรงหน้ากลบกลืนความโดดเด่นของพระจันทร์ไปจนหมด

“โรเซ่ ใจเย็นก่อน เดี๋ยวผมช่วยหา เฮ้--”

เขากลับมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อร่างเล็กดูลุกลีลุกลนไปหมด
แว่นตาที่มักเห็นเธอสวมใส่ติดหน้าตลอดไม่อยู่บนนั้นแล้ว พอจะบอกให้อีกฝ่ายตั้งสติก่อน
เขาจะช่วยหาดู เธอก็หันซ้ายมองขวาสะเปะสะปะ และสุดท้ายหัวก็มาชนกับเขาอีกจนได้

"หาไม่เจอ โอ้ย! สีดำ"

พอเขาขยับ หัวเธอก็ย้ายไปซบอยู่กลางแผ่นหลังเขาตอนไหนไม่รู้
แนชพลิกตัวกลับ ยึดหัวไหล่บางเอาไว้ให้ยืนดีๆ ไม่ขยับมั่วซั่วไปไหน

“โรเซ่ ใจเย็นๆ ก่อน”
"เอ้ย ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ!"

เขาย่นคิ้วเมื่ออีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ฟังที่เขาพูด แต่พอลอบเห็นผิวหน้าของโรเซ่ที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ
ความไม่พอใจก็พลันหายลับไปเหมือนไม่เคยรู้สึกทันที

น่ารักดี…

ไวเท่าความคิด ฝ่ามือหนายกขึ้นยีหัวสีไข่มุกของร่างเล็กตรงหน้าเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ไปส่งฉันที่บ้านหน่อยได้ไหม..."

แนชก้มหน้าลงสบดวงตาสีทับทิมคู่นั้น ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
ตอนแรกเขาว่าจะช่วยอีกฝ่ายหาแว่นตาที่ตกอยู่ใจกลางทุ่งดอกทานตะวัน แต่ในเมื่อ…

"ฉันมีแว่นสำรองที่บ้านฉัน"

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆ

"นะๆ ฉันเดินกลับไม่ได้จริงๆ จะลากจะจูงยังไงก็ได้--"

...ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะดันทุรังหาแว่นที่ตกไปแล้วอีกทำไมล่ะ

“ถึงโรเซ่ไม่ขอร้อง ผมก็คิดจะไปส่งอยู่แล้ว”

เขาอมยิ้ม แบมือออกแล้วจับมืออีกฝ่ายมาวางไว้บนนั้น
กุมเอาไว้แนบแน่นคล้ายอยากให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ปล่อยจนกว่าจะถึงบ้านแน่นอน
กระตุกแขนเบาๆให้ร่างเล็กขยับมาเคียงข้าง แล้วค่อยๆพาเดินออกจากทุ่งทานตะวันไปด้วยกัน

จนมาถึงหน้าบ้านของโรเซ่ เขาจึงยอมปล่อยมือออกอย่างอ้อยอิ่ง
ไออุ่นจางๆยังคงทิ้งไว้ให้รู้สึกแปลกๆเหมือนมีมดไต่คันยิกๆในใจ
และมันประหลาดดีที่เขาไม่ได้คิดว่าความรู้สึกแบบนั้นมันแย่เลย

“แว่นอยู่ในบ้านใช่ไหม อยู่ตรงไหนมองเห็นรึเปล่า”
เขาชูสามนิ้วขึ้นมาตรงหน้าร่างเล็กในระยะห่างออกไปนิดหน่อย “อันนี้มีกี่นิ้ว”
...
“ให้ผมเข้าไปหยิบให้ไหมโรเซ่”