|
|
Post by Huckleberry Farm on Aug 2, 2017 13:43:18 GMT 7
| มุมเล็กๆ ภายในร้านวอลเตอร์ | เฉพาะเวลาร้านเสริมสวยเปิดเท่านั้น
ทั้งโซฟาเบาะนุ่มและโทรทัศน์ขนาด 24 นิ้ว ถูกเจย์น่าจัดวางอย่างเหมาะสม
หากไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการแล้วละก็
จะถูกเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทยึดครองอยู่เสมอ
...
| NPC | DATE |  | MON-TUE
THU-FRI | 
| MON |
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 3, 2017 21:42:46 GMT 7
บรรยากาศเงียบสงบในร้านเสริมสวยของวอลเตอร์เป็นสิ่งที่หาได้ยาก
แต่ใครบางคนก็ถามหามันอยู่ในใจแทบจะตลอดเวลา และสิทธิ์นั้นก็มาวางอยู่ตรงหน้าในยามนี้
หลังจากที่ลูกค้าจำนวนหนึ่งออกจากร้านไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ก็ไม่มีวี่แววที่จะมีใครใหม่เดินเข้ามา
วันนี้คุณเจย์น่าบอกกับผู้ช่วยเพียงหนึ่งเดียวว่าต้องไปทำธุระ แล้วออกจากร้านไปตั้งแต่เช้า
จึงเหลือแต่เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทที่ทำหน้าที่เฝ้าร้าน
ร่างเล็กในชุดเอี๊ยมยีนส์พับขาหยิบเอาหมอนลายทางหลากสีบนโซฟาตัวยาวขึ้นมากอด
ตัวกระเด้งเล็กน้อยตอนที่ล้มนอนหงาย เหยียดช่วงขาเรียววางไขว่บนที่พักแขน
มือคลำหารีโมตทีวี ก่อนจะพบว่ามันถูกทับอยู่ใต้ร่างเธอจึงดึงมันออกมาเพื่อกดปุ่มเปิด
เปลี่ยนช่องออกอากาศไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
ท้ายที่สุดก็จบลงที่ช่องการ์ตูนที่กำลังฉายเรื่องราวของฟองน้ำสีเหลืองซ้ำเป็นรอบที่ร้อย
...เงียบดีจัง
เสียงท้องร้องดังโครกเบาๆ นึกออกแล้วว่าลืมอะไร ข้าวเที่ยงนั่นเอง
แต่จะให้ลุกไปหาอะไรทานตอนนี้ ในเมื่อเรี่ยวแรงจะฝืนเปลือกตาที่ใกล้ปิดลงยังแทบจะไม่มี
เธอจึงปล่อยให้เสียงทีวีทำหน้าที่คล้ายยานอนหลับ พักเรื่องความหิวไว้ก่อนแล้วเริ่มต้นเข้าสู่นิทรา
|
|
S A M
New Farmer 
Posts: 648 
|
Post by S A M on Aug 4, 2017 21:28:22 GMT 7
บรรยากาศเงียบสงบในร้านเสริมสวยของวอลเตอร์เป็นสิ่งที่หาได้ยาก
แต่ใครบางคนก็ถามหามันอยู่ในใจแทบจะตลอดเวลา และสิทธิ์นั้นก็มาวางอยู่ตรงหน้าในยามนี้
หลังจากที่ลูกค้าจำนวนหนึ่งออกจากร้านไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ก็ไม่มีวี่แววที่จะมีใครใหม่เดินเข้ามา
วันนี้คุณเจย์น่าบอกกับผู้ช่วยเพียงหนึ่งเดียวว่าต้องไปทำธุระ แล้วออกจากร้านไปตั้งแต่เช้า
จึงเหลือแต่เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทที่ทำหน้าที่เฝ้าร้าน
ร่างเล็กในชุดเอี๊ยมยีนส์พับขาหยิบเอาหมอนลายทางหลากสีบนโซฟาตัวยาวขึ้นมากอด
ตัวกระเด้งเล็กน้อยตอนที่ล้มนอนหงาย เหยียดช่วงขาเรียววางไขว่บนที่พักแขน
มือคลำหารีโมตทีวี ก่อนจะพบว่ามันถูกทับอยู่ใต้ร่างเธอจึงดึงมันออกมาเพื่อกดปุ่มเปิด
เปลี่ยนช่องออกอากาศไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
ท้ายที่สุดก็จบลงที่ช่องการ์ตูนที่กำลังฉายเรื่องราวของฟองน้ำสีเหลืองซ้ำเป็นรอบที่ร้อย
...เงียบดีจัง
เสียงท้องร้องดังโครกเบาๆ นึกออกแล้วว่าลืมอะไร ข้าวเที่ยงนั่นเอง
แต่จะให้ลุกไปหาอะไรทานตอนนี้ ในเมื่อเรี่ยวแรงจะฝืนเปลือกตาที่ใกล้ปิดลงยังแทบจะไม่มี
เธอจึงปล่อยให้เสียงทีวีทำหน้าที่คล้ายยานอนหลับ พักเรื่องความหิวไว้ก่อนแล้วเริ่มต้นเข้าสู่นิทรา
ก่อนออกจากโรงแรม ซาแมนธาแวะถามพนักงานต้อนรับว่าร้านเสริมสวยวอลเตอร์อยู่ตรงไหน
จนในที่สุดเธอก็เดินทางถึงที่หมาย เวลานี้ร้านเปิดอยู่แต่มองไปด้านในเหมือนไม่มีลูกค้าตรงที่นั่งตัดผม
มือเรียวผลักประตูก้าวเข้าไป เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงตัวการ์ตูนสีเหลืองๆในจอทีวี
นัยน์ตาคู่สวยปรายมาเห็นเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทที่นอนกอดหมอนอยู่บนโซฟา
เปลือกตาปิดสนิททำให้เธอไม่แน่ใจว่าจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาดีหรือไม่...
ยังไงดีล่ะ
ร่างเพรียวเกาหัวครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ขอโทษนะเธอ แปปนึงเน้อ
ตัดสินใจเขย่าหัวไหล่บางเบาๆ เป็นเชิงปลุก "ขอโทษน้า คุณคือลิเดียรึเปล่าเอ่ย?"
พูดพลางคลี่ยิ้มแห้งๆ อย่างขอลุแก่โทษ รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องปลุกใครสักคนจากการนอน
เพราะถ้าเธอกำลังหลับสบายแล้วโดนปลุก ก็คงเสียดายเวลานอนนั้นมากทีเดียว
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 4, 2017 21:42:26 GMT 7
มอร์เฟียสเดินเข้ามาในจังหวะที่ท้องของคนที่อยู่ในร้านส่งเสียงร้องพอดี จึงได้ยินมันชัดเจน
"หิวเหรอครับ ผมมีของกินมาด้วยนะ"
เขาแซวอีกฝ่ายนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วแนะนำตัวเอง
"ผมมอร์เฟียสครับ ลุงแพซตันให้ผมเอาของขวัญมาส่งให้ เป็นของกินพอดีเลยล่ะ" |
|
|
|
Post by lydia on Aug 4, 2017 22:19:33 GMT 7
ก่อนออกจากโรงแรม ซาแมนธาแวะถามพนักงานต้อนรับว่าร้านเสริมสวยวอลเตอร์อยู่ตรงไหน
จนในที่สุดเธอก็เดินทางถึงที่หมาย เวลานี้ร้านเปิดอยู่แต่มองไปด้านในเหมือนไม่มีลูกค้าตรงที่นั่งตัดผม
มือเรียวผลักประตูก้าวเข้าไป เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงตัวการ์ตูนสีเหลืองๆในจอทีวี
นัยน์ตาคู่สวยปรายมาเห็นเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทที่นอนกอดหมอนอยู่บนโซฟา
เปลือกตาปิดสนิททำให้เธอไม่แน่ใจว่าจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาดีหรือไม่...
ยังไงดีล่ะ
ร่างเพรียวเกาหัวครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ขอโทษนะเธอ แปปนึงเน้อ
ตัดสินใจเขย่าหัวไหล่บางเบาๆ เป็นเชิงปลุก "ขอโทษน้า คุณคือลิเดียรึเปล่าเอ่ย?"
พูดพลางคลี่ยิ้มแห้งๆ อย่างขอลุแก่โทษ รู้สึกผิดเหมือนกันที่ต้องปลุกใครสักคนจากการนอน
เพราะถ้าเธอกำลังหลับสบายแล้วโดนปลุก ก็คงเสียดายเวลานอนนั้นมากทีเดียว
แรงเขย่าและเสียงเรียกผะแผ่วดึงสติที่ยังหลุดลอยไปได้ไม่ไกลให้กลับมา
เเปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเคลื่อนเปิด
ภาพแรกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าอ่อนคือหญิงสาวแปลกหน้า
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย รีบชันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาตัวยาว อ้อมแขนเพิ่มแรงกอดหมอนหลากสีโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าปรากฏทั้งแววงุนงงและเคลือบแคลงใจ
“คุณเป็นใคร?”
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 4, 2017 22:24:19 GMT 7
มอร์เฟียสเดินเข้ามาในจังหวะที่ท้องของคนที่อยู่ในร้านส่งเสียงร้องพอดี จึงได้ยินมันชัดเจน
"หิวเหรอครับ ผมมีของกินมาด้วยนะ"
เขาแซวอีกฝ่ายนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วแนะนำตัวเอง
"ผมมอร์เฟียสครับ ลุงแพซตันให้ผมเอาของขวัญมาส่งให้ เป็นของกินพอดีเลยล่ะ"
ร่างบางสะดุ้งสุดตัวหากแต่ไร้เสียงร้อง เธอรุดขึ้นจากโซฟาจนหมอนที่อยู่ในอ้อมอกร่วงลงพื้น
หันไปเผชิญหน้ากับชายแปลกหน้าผู้มาใหม่ด้วยดวงตาสีฟ้าอ่อนที่เต็มไปด้วยแววเคลือบแคลงสงสัย
"มอร์เฟียสไหน?"
เท้าเปลือยก้าวถอยหลังออกห่าง ตาหรุบมองตะกร้าปริศนาในมือชายที่แนะนำตัวว่ามอร์เฟียส
เมื่อได้ยินคำอ้างถึงลุงแพซตัน “เอามาให้ทำไม?”
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 4, 2017 22:32:33 GMT 7
"มอร์เฟียสไหน?"
เขาลืมแนะนำนี่นะว่าเพิ่งมาอยู่ที่นี่
"ผมเป็นชาวสวนคนใหม่ครับ"
“เอามาให้ทำไม?”
"คุณลุงบอกว่าเป็นของขวัญครับ
พอดีคุณลุงแพซตันไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ เลยวานให้ผมเอามาให้แทน"
ชายหนุ่มบอกสาเหตุที่คุณลุงไม่ได้เป็นคนนำมาให้ด้วยตัวเองไปด้วย เผื่ออีกฝ่ายจะไว้ใจเขามากขึ้น
เพราะดูจากท่าทางอีกฝ่าย เธอดูจะไม่ไว้ใจเขาอยู่พอสมควร
ก็คนเพิ่งเคยเจอกันนี่นา
เอ...เอาอะไรให้ดีนะ.. เหมือนจะหิว ถ้าเป็นพวกขนมคงไม่อิ่ม
คิดอย่างนั้นเขาก็ยื่นกล่อง 'ซูชิ' ให้อีกฝ่าย
|
|
S A M
New Farmer
Posts: 648
|
Post by S A M on Aug 4, 2017 22:36:19 GMT 7
แรงเขย่าและเสียงเรียกผะแผ่วดึงสติที่ยังหลุดลอยไปได้ไม่ไกลให้กลับมา
เเปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเคลื่อนเปิด
ภาพแรกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีฟ้าอ่อนคือหญิงสาวแปลกหน้า
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย รีบชันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาตัวยาว อ้อมแขนเพิ่มแรงกอดหมอนหลากสีโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าปรากฏทั้งแววงุนงงและเคลือบแคลงใจ
“คุณเป็นใคร?”
เมื่อคนตรงหน้าสะดุ้งตัวขึ้น ซาแมนธาก็ก้าวเท้าถอยหลังเว้นระยะห่างให้
อีกฝ่ายดูตื่นกลัว แววตามีทั้งความงุนงงและเคลือบแคลงใจ เธอรีบโบกมือปอยๆ
"ใจเย็นน้า นี่มาดีเนอะ" พูดเสียงอ่อนพลางคลี่ยิ้มที่คิดว่าจริงใจที่สุดในชีวิตให้
"นี่เป็นชาวสวนคนใหม่ของคุณลุงแพซค่ะ ชื่อซาแมนธา บรูค เรียกแซมเฉยๆก็ได้ สั้นดี
ขอโทษที่มากวนเวลาพักผ่อนน้า พอดีคุณลุงแพซแกวานให้เอาของขวัญปีใหม่ย้อนหลังมาให้น่ะ"
เธอแนะนำตัวและอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่เข้ามาในครั้งนี้
พลางยกตะกร้าของขวัญที่ว่าขึ้นชูให้ดูเป็นหลักฐาน
ก่อนจะถามตบท้ายเพื่อกันหน้าแตกอีกรอบ "แล้วสรุปคุณคือลิเดียใช่ไหมเอ่ย?"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 4, 2017 22:56:49 GMT 7
"มอร์เฟียสไหน?"
เขาลืมแนะนำนี่นะว่าเพิ่งมาอยู่ที่นี่
"ผมเป็นชาวสวนคนใหม่ครับ"
“เอามาให้ทำไม?”
"คุณลุงบอกว่าเป็นของขวัญครับ
พอดีคุณลุงแพซตันไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ เลยวานให้ผมเอามาให้แทน"
ชายหนุ่มบอกสาเหตุที่คุณลุงไม่ได้เป็นคนนำมาให้ด้วยตัวเองไปด้วย เผื่ออีกฝ่ายจะไว้ใจเขามากขึ้น
เพราะดูจากท่าทางอีกฝ่าย เธอดูจะไม่ไว้ใจเขาอยู่พอสมควร
ก็คนเพิ่งเคยเจอกันนี่นา
เอ...เอาอะไรให้ดีนะ.. เหมือนจะหิว ถ้าเป็นพวกขนมคงไม่อิ่ม
คิดอย่างนั้นเขาก็ยื่นกล่อง 'ซูชิ' ให้อีกฝ่าย
ชาวสวนคนใหม่?
ลิเดียทวนคำในใจ แต่ยังได้พูดตอบ
ดวงตาของหล่อนจ้องทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอย่างระวังในท่าที
เธอฟังอีกฝ่ายสาธยาย อ้างถึงลุงแพซตันซ้ำเล่า จวบจนกล่องอาหารบางอย่างถูกยื่นมาตรงหน้า
"ฉันไม่เอา" เสียงบางห้วนสั้นแข็งกระด้าง ไม่คิดแม้แต่จะสนใจว่าของในกล่องนั่นคืออะไร
ต่อให้ท้องของเด็กสาวจะร้องประท้วงโครกครากอยู่ภายใน
"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าลุงแพซตันวานคุณจริง"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 4, 2017 23:05:44 GMT 7
เมื่อคนตรงหน้าสะดุ้งตัวขึ้น ซาแมนธาก็ก้าวเท้าถอยหลังเว้นระยะห่างให้
อีกฝ่ายดูตื่นกลัว แววตามีทั้งความงุนงงและเคลือบแคลงใจ เธอรีบโบกมือปอยๆ
"ใจเย็นน้า นี่มาดีเนอะ" พูดเสียงอ่อนพลางคลี่ยิ้มที่คิดว่าจริงใจที่สุดในชีวิตให้
"นี่เป็นชาวสวนคนใหม่ของคุณลุงแพซค่ะ ชื่อซาแมนธา บรูค เรียกแซมเฉยๆก็ได้ สั้นดี
ขอโทษที่มากวนเวลาพักผ่อนน้า พอดีคุณลุงแพซแกวานให้เอาของขวัญปีใหม่ย้อนหลังมาให้น่ะ"
เธอแนะนำตัวและอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจถึงจุดประสงค์ที่เข้ามาในครั้งนี้
พลางยกตะกร้าของขวัญที่ว่าขึ้นชูให้ดูเป็นหลักฐาน
ก่อนจะถามตบท้ายเพื่อกันหน้าแตกอีกรอบ "แล้วสรุปคุณคือลิเดียใช่ไหมเอ่ย?"
น้ำเสียงอ่อนที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจเด็กสาวช้าลงได้บ้าง
เธอใช้สายตาสำรวจท่าทีของ 'ซาแมนธา' อย่างถี่ถ้วน ไม่เว้นแม้กระทั่งจังหวะการเปิดปาก
สิ่งน่าสงสัยรองจากตัวของหญิงสาวตรงหน้าคือตะกร้าที่บรรจุกล่องขวัญเอาไว้หลายกล่องในมือเธอ
ของขวัญจากลุงแพซตัน?
"แล้วสรุปคุณคือลิเดียใช่ไหมเอ่ย?"
เด็กสาวช่างใจอยู่นานสองนาน สุดท้ายจึงตัดสินใจพยักหน้าช้าๆ
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 4, 2017 23:10:16 GMT 7
"ฉันไม่เอา"
ท้องร้องขนาดนั้นแล้วยังไม่เอาอีก...
"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าลุงแพซตันวานคุณจริง"
มอร์เฟียสหยิบกระดาษที่ลุงแพซตันเขียนรายชื่อคนที่ต้องเอาของขวัญไปให้ให้อีกฝ่ายดู
"ถ้าคุณจำลายมือลุงแพซตันได้...นี่ก็พอจะเป็นหลักฐานได้มั้งครับ?"
|
|
Alan
New Farmer
Posts: 482 
|
Post by Alan on Aug 5, 2017 0:00:51 GMT 7
สองมือยังเต็มไปด้วยของพะรุงพะรัง ถึงจะน้อยลงไปตั้ง2กล่องแล้วก็ตาม
แดดยามเที่ยงวันสาดลงพื้นดินอย่างไม่ปราณีสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไปมาเลยสักนิด
ชายหนุ่มเดินตามทางที่ชาวบ้านแนะนำมาจนถึงหน้าร้านเสริมสวยของวอลเตอร์
ใช้ไหล่แทนมือดันประตูร้านให้เปิดออกแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเด็กสาวเจ้าของเส้นผมสีแอปริคอทกำลังนอนหลับไหลบนโซฟา
มีเสียงการ์ตูนจากโทรทัศน์เป็นเสียงประกอบฉาก
กลอกตาใช้ความคิดสะระตะจนมาจบตรงที่สละมือข้างนึงขึ้นเคาะบานประตูเรียกความสนใจ พร้อมส่งเสียงเรียก
"สวัสดีครับ ผมมาหาคุณลิเดีย" |
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 0:20:16 GMT 7
"ฉันไม่เอา"
ท้องร้องขนาดนั้นแล้วยังไม่เอาอีก...
"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าลุงแพซตันวานคุณจริง"
มอร์เฟียสหยิบกระดาษที่ลุงแพซตันเขียนรายชื่อคนที่ต้องเอาของขวัญไปให้ให้อีกฝ่ายดู
"ถ้าคุณจำลายมือลุงแพซตันได้...นี่ก็พอจะเป็นหลักฐานได้มั้งครับ?" มือบางยื่นไปรับเอากระดาษจากอีกฝ่ายมาดู
ลายมือในกระดาษเป็นของลุงแพซตันแน่นอน และรายชื่อที่ปรากฏในนั้นก็มีชื่อเธออยู่ด้วย
ลิเดียเลื่อนสายตาขึ้น สบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง
ดวงตากลอกกลิ้งไปข้างตัวอย่างใช้ความคิดอยู่นานสองนาน
สุดท้ายจึงเลื่อนสายตากลับมา สบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง
"เข้าใจแล้ว... ส่งมาสิ"
|
|
|
|
Post by morpheus on Aug 5, 2017 0:25:42 GMT 7
"เข้าใจแล้ว... ส่งมาสิ"
มอร์เฟียสถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อจะยื่นกล่องของขวัญกล่องเดิมไปให้อีกฝ่าย
"นี่ครับ...ขอบคุณที่เชื่อผม"
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะนึกได้ว่าใช้เวลาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว
"ในเมื่อคุณยอมรับของแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณลิเดีย
ขอให้หายหิวไวๆ โชคดีนะครับ"
|
|
|
|
Post by lydia on Aug 5, 2017 0:30:19 GMT 7
สองมือยังเต็มไปด้วยของพะรุงพะรัง ถึงจะน้อยลงไปตั้ง2กล่องแล้วก็ตาม
แดดยามเที่ยงวันสาดลงพื้นดินอย่างไม่ปราณีสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไปมาเลยสักนิด
ชายหนุ่มเดินตามทางที่ชาวบ้านแนะนำมาจนถึงหน้าร้านเสริมสวยของวอลเตอร์
ใช้ไหล่แทนมือดันประตูร้านให้เปิดออกแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเด็กสาวเจ้าของเส้นผมสีแอปริคอทกำลังนอนหลับไหลบนโซฟา
มีเสียงการ์ตูนจากโทรทัศน์เป็นเสียงประกอบฉาก
กลอกตาใช้ความคิดสะระตะจนมาจบตรงที่สละมือข้างนึงขึ้นเคาะบานประตูเรียกความสนใจ พร้อมส่งเสียงเรียก
"สวัสดีครับ ผมมาหาคุณลิเดีย"
เสียงเคาะประตูดึงสติที่ยังหลุดลอยไปได้ไม่ไกลให้กลับมา
เปลือกตาสีมุกค่อยๆขยับเคลื่อนเปิด
เด็กสาวค่อยๆชันตัวขึ้นนั่ง มือข้างนึงยกขึ้นขยี้ตา
ใช้เวลาครู่หนึ่งให้หัวสมองกลับมาประมวลผลตามปกติ
ก่อนเธอจะสัมผัสได้ว่ ในตอนนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองที่อยู่ในร้าน
เจ้าของเรือนผมสีส้มแอปริคอทหันขวับไปมองทางประตู สะดุ้งเล็กน้อย
เมื่อสบตาเข้ากับชายแปลกหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว อ้อมแขนเผลอเพิ่มแรงกอดหมอนหลากสี
เธอไม่ได้ยินประโยคที่ชายคนนี้พูดก่อนหน้า ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยคำถาม
"คุณเป็นใคร?"
|
|
